prentje en de rust

Als ik het te druk heb, holt mijn geest achter mijn lichaam aan. Dan slaap ik slecht, omdat ik 's nachts nog alles moet verwerken. Als ik de hele week elke avond weg ben, wil ik maar één ding: rust. 

(Ik deed wel gave dingen trouwens, zoals voor het eerst een buitenles yoga/ mindfulness, tussen de fluitende vogeltjes en nieuwsgierige koeien, die allemaal op een kluitje stonden te kijken in het naastgelegen veldje naar die rare mensen die met hun ogen dicht zaten. 

Af en toe vloog er een vliegtuig over, en vroeg ik me af of de passagiers vanaf die hoogte een kleurrijke kring zagen in het gras. Maar hee, het was de bedoeling dat mijn gedachten niet afdwaalden…)

Enfin, leuk dus, maar wel wat veel. 

Dus zette ik vandaag een kruis in mijn agenda. 

Allereerst ging ik de Petteflet eens goed onder handen nemen. 

(Zoon, van de week: 'moet je kijken mama wat grappig, er zit een spinnenweb tussen de bank en de poef'). 

Mama vond het iets minder grappig.

'Weet je wat me opvalt, mama?', vroeg Zoon ook nog. 

Nou, dat wilde mama wel weten.

'Voor jou hoeft het niet groot te zijn, als het maar wel mooi is. De Petteflet is maar een klein huisje, maar daar zit wel een fijn bad in. Je wilt geen grote auto, maar wel een leuke.' 

'Daar heb je gelijk in', antwoordde ik peinzend. Als ik vroeger een sprookje las over een kasteel, droomde ik over het koetshuisje ernaast. 

Ik heb niets met groot-groter-grootst. 

Enfin, ook kleine huisjes hebben af en toe een goede beurt nodig. 

Dus schrobde ik de badkamer, maakte de koelkast schoon en draaide ik drie wassen. 

En, ook dat is een voordeel van een klein hutje: het duurt niet de hele dag om het schoon te maken. 

Dus was er nog tijd om de Hema-kruk-die-ik-toch-te-fel-vond grijsblauw te verven. 

En maakt ik van restjes verf drie zoete skeletjes. (Nog een benefit van rust in het koppie: weer wat ruimte voor creativiteit). 

Ik had zelfs nog tijd om even naar het winkelcentrum van onze wereldstad te rijden, waar ik eindelijk een stofzuiger kocht. Voordat u nu denkt dat we in een onvoorstelbare zwijnenstal leefde: ik had wel een Swiffer en een kruimeldief, hoor. Het probleem was; ik vind stofzuigers vaak zo lelijk. 

Tot ik vandaag een gaaf compact blauw modelletje zag:

Hij paste net in de kofferbak van de 500. 

En toen liep ik bij de Xenos ook nog eens tegen een geweldig wit tafeltje aan, voor nog geen drie tientjes. 

Het was de laatste, dus ik moest het showmodel onder mijn arm meenemen. 

'Super retro-tafeltje, waar heb je die vandaan?', vroeg de bloemist waar ik altijd mijn losse bloemen koop (en vandaag mijn favoriete 'papagaaibloem' cadeau kreeg). 

Kijk, als ik dan toch de slingers zelf op moet hangen, dan ook maar goed. 

Dus haalde ik naast verse bloemen ook nog lekkere hapjes en nieuwe kaarsen. 

Het paste allemaal maar net in het autootje (want die tafel moest er dus ook nog in). 

Thuisgekomen zette ik Frank - I've got you under my skin - Sinatra op, schonk een glas wijn in, en keek gelukzalig rond. Ik kreeg er een Fifties-Scandinavisch-gevoel van.  

Nog even, en ik heb het boek -met als ondertitel 'zijn we niet allemaal op zoek naar zingeving en geluk?'- helemaal niet meer nodig.