Ik dacht razendsnel na. 'Weet je, ik werk toch een halve dag thuis. Ik ruil de ochtend en middag wel om', zei ik vlug. Zijn enthousiaste reactie was ontroerend-en-pijnlijk.
Ik hou aardig wat ballen in de lucht. Naast een veeleisende-maar-fantastische baan, wil ik er ook voor Zoon zijn. En voor mijn familie en vrienden. En voor mezelf. Soms krijgt de ene bal een extra zetje, soms de andere bal. Dat kan per week variëren.
Dus zit ik vanochtend met een cabrio vol kids op de weg naar het Universiteitsterrein van Utrecht.
Nog gaver dan rijden in een cabrio, is het delen van een cabrio met anderen.
De zon schijnt, de radio staat hard, en we doen allemaal onze handen in de lucht als we van de heuvel rijden.
'Onze achtbaanauto', hoor ik Zoon achter me zeggen.
Er zijn van die plekken die zo dichtbij zijn, en waar je toch nooit bent geweest.
Waar er een andere wereld open gaat.
Het paradijs ligt soms voor je voeten, je hoeft het alleen maar te zien.
Te herkennen.
Boy o boy, wat een fantastische plek is de hortus:
'De rit in de cabrio', antwoordt Zoon.
Fijn dat jullie zo hebben genoten, het ziet er prachtig uit! Wat een mooie kleuren.
BeantwoordenVerwijderenHet vergt wat organisatie, gepuzzel en geschuif......maar zulke momenten zijn kostbaar.
BeantwoordenVerwijderenEn wat een schitterende bloemen en vlinders.
Er gaat niks boven een cabrio! :-)
BeantwoordenVerwijderenWij zijn ook zo blij met onze niet-cabrio-maar-voor-de-rest-dezelfde nieuwe bolidevriendinnetje, we vinden eigenlijk dat ze een naam verdient maar wachten tot de juiste ons spontaan te binnen schiet. De knopjes van de ramen waren even wennen, nu zeggen wij dat ze eigenlijk daar standaard in elke auto zouden moeten zitten. Het fijnste vind ik nog wel dat vrijwel iedereen die wij tegenkomen spontaan begint te glimlachen. Pepijn vindt het heerlijk, samen in het kleine wereldje binnenin de auto terwijl de wereld daarbuiten aan ons voorbij zoeft, druppels volgend die in plaats van boven naar beneden ineens tegennatuurlijk opzij worden geduwd door de wind, in zijn hoofd een wereld waar ik zo graag eens zou binnenkijken, mijn bijzondere zoon loopt tegen flink wat moeilijkheden op school en afgelopen week waren daar drie juffen die heel voorzichtig uitspraken wat ik eigenlijk altijd al heb geweten, ik die mijn tranen niet meer tegen kon houden (eindelijk erkenning) en daarna de zorgen, hoe nu verder. Eerst vandaag een kindercoach bellen, hopelijk past ze een beetje bij ons, waardeert ze de gekkigheidjes en bovenal, helpt ze ons Pepijn zichzelf te laten zijn op een manier die geen problemen oplevert om mee te komen in deze samenleving. Want dat wil ik, dat hij vooral zijn bijzondere ik kan blijven, de lieverd.
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk dat jij je agenda omgooit voor hoe het leven loopt en niet het leven aanpast aan je agenda, wat fijn voor zoon, dat bewonder ik..