Natuurlijk kom ik tijd te kort. Staat er opeens een man voor de deur die vraagt of we een hond hebben in verband met hondenbelasting. Een vriendelijke postbodemevrouw die niet zeker weet hoe onze straat heet omdat ze net begonnen is in deze wijk. Ja, zo schiet het niet op natuurlijk.
Nog vijf minuten voordat ik Zoon moet halen. De eerste moeders zie ik al voorbij komen. Nog even alleen dit ene tafeltje schoonmaken. En dan gebeurt het. Een volle emmer sop, zo over onze houten vloer. De stopcontactdozen drijven als vrolijke bootjes voorbij. Weer een prentje-paniek-momentje. Ok. Dingen denken als 'Waarom overkomt mij dit nu weer', heeft weinig zin. Rustig blijven. Eerst de stekkers eruit. Alle handdoeken, theedoeken en dweilen die ik kan vinden neerleggen om de grootste waterplas te absorberen. Ongelofelijk, wat zit er veel water in zo'n emmer. Dan naar school. Ik vermijd oogcontact met de andere moeders omdat ik geen zin heb om te vertellen wat me net is overkomen. Maar ik heb ook geen zin om het over andere dingen te hebben. Ik wil gewoon even niets.
'Mama heeft een probleem, schatje', bereid ik Zoon voor op de enorme ravage thuis. 'Betekent dit dat ik geen tosti krijg voor ik naar zwemles ga?', geeft Zoon weergaloos de prioriteiten aan. O nee toch, we moeten ook nog naar zwemles. Over een half uur. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar de grootste plas water is opgedweild, Zoon heeft zijn tosti, de zwembroek is gevonden en we staan buiten. 'Mama, ik wil op mijn eigen fiets'. Ook dat nog. Overhit kom ik bij het zwembad aan. Opeens zie ik overal sterretjes voor mijn ogen. Wie zegt dat het huishouden geen stress kent?
Maar ik heb wel een schone vloer nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten