prentje en de handwerkclub

'Gaan jullie mee naar het handwerkcafé?, vroeg ik enthousiast aan twee vriendinnen. Die keken me verbaasd aan. 'Handwerken is hartstikke hip', ging ik onverstoorbaar verder. 'In de grote steden heb je al een tijdje 'Stich 'n bitch', dat zijn hippe meiden die een keer in de week bij elkaar komen om te gaan zitten breien'. 'Misschien ben jij wel te hip voor deze nieuwbouwwijk', merkte een van mijn vriendinnen droog op. Maar ze gingen wel mee.

'Ik ga nu pas naar huis, heb geen puf meer', sms'te de een. 'Ik ben net klaar met eten, moet de jongens nog naar bed brengen, begin maar vast zonder mij', sms'te de ander. Nou, dat ging lekker.

Dus ging ik maar alleen met mijn haakwerk. Want man, ik wil zo graag leren haken. Van de zomer had ik al een boek met hippe Japanse poppetjes gekocht en was vervolgens enthousiast aan de gang gegaan. Maar dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Zeker niet als je linkshandig bent. Zus had daarom maar een kinderpakketje voor me gekocht bij het Kruidvat. Dat moest toch lukken met die paddestoel.

Wat bedremmeld keek in het café (lees: lunchroom van de plaatselijke bibliotheek) rond. Dit was toch niet helemaal de doelgroep die ik had verwacht. De organisator had ook flyers bij de seniorenflat uitgedeeld en daar was gretig op in gegaan.
Dapper probeerde ik mijn haakwerk op te zetten. Om me heen werd driftig gebreid (dat dan weer wel) en er ontspon een discussie over de goedkoopste wol. Zeeman of Xenos?

Gelukkig kwam mijn vriendin binnen vallen. Voor de vorm had ze nog een doos kralen meegenomen, maar met een 'ik kom vooral voor het café', bracht ze de stemming er goed in. Ik zat ondertussen te zweten op de het steeltje van de paddestoel. Hoe verder ik kwam, hoe smaller die werd.

'Ik weet niet helemaal of dit wat voor ons is', fluisterde ik vriendin toe. Die wierp een veelzeggende blik op de steel.

'Ach weet je, je kunt het altijd nog door laten gaan als de baard van Sinterklaas'.