prentje en de sintstress

Nog anderhalve week te gaan tot pakjesavond. Mooi moment om even de balans op te maken.

Eerst maar even het positieve. Als 'Sintkind' (met een papa die jarenlang Sinterklaas is geweest) geniet ik van de rituelen. Het verwachtingsvolle koppie van Zoon als hij zijn schoen heeft gezet, de verrukking als er een sleutel bij de pepernoten ligt (bekend fenomeen voor iedereen die het Sinterklaasjournaal volgt): ik vind het fantastisch. Toch, u voelde 'm vast al aankomen, is er ook een andere kant.

Ongelofelijk hoeveel stress die man met de baard met zich mee brengt. En dan bedoel ik niet dat ik alles nog in huis moet halen. Het gaat me meer om de emotionele stress (ik twijfel nu ter plekke of stress niet altijd emotioneel is, maar hopelijk begrijpt u wat ik bedoel.)

De dag voor de intocht, tien uur 's avonds. Snikkend staat Zoon bovenaan de trap. 'Mama, er zijn gewoon teveel problemen. De pepernoten zijn weg, Sinterklaas is misschien al in het land en dan die bewegende zak! Teveel problemen, mama, dat komt niet meer goed.'

Het heeft me uren gekost voordat hij weer wat gekalmeerd was. Sindsdien kijk ik het Sinterklaasjournaal met samengeknepen billen. Niet kijken is geen optie, want ze kijken op school ook. Dus kijk ik liever 'live' met Zoon om hem ter plekke gerust te stellen.

'Kijk lieverd, die bewegende zak, daar zit een babypietje in! Lief hè. Nee schat, babypiet wordt niet met de post naar Spanje teruggestuurd. Ja, vervelend dat hoofdpiet alle sleutels in het deeg heeft laten vallen. Maar weet je wat, als jij vanavond je schoen zet, krijg je er misschien ook wel een sleutel in. Nee moppie, ik weet zeker dat de sleutel van de pakjeskamer ook nog wordt gevonden. Het komt allemaal goed, geloof mama nou maar.'


Ik heb het er maar druk mee. En koester inmiddels een haat/liefde-verhouding met het Sinterklaasjournaal.

Nog anderhalve week te gaan tot pakjesavond.
Ik hoop dat ze het nog een beetje in de hand houden daar in het grote pietenhuis.