prentje en de lens, pardon objectief

Fotografie speelt een grote rol in mijn leven. Na de Dramatische Val van mijn prachtige spiegelreflexcamera vorig jaar was het dan ook even behelpen.
Zoon was inmiddels zo gewend aan een fotograferende moeder, dat hij af en toe (als hij bijvoorbeeld ondersteboven in een boom hing) riep : 'maak een foto, mama!' 'Ik heb geen fototoestel bij me!', riep ik paniekerig terug, balende dat ik dat moment niet vast kon leggen. Maar Zoon had ook daar een praktische oplossing voor: 'dan maak je toch een foto met je gedachten!'

Nou, dat heb ik toen maar gedaan. Maar dat kan ik niet met u delen, helaas. Hoewel ik veel gedachten met u deel.
Dus moest er toch maar een nieuwe camera (body) komen. Ik was nog in de blije veronderstelling dat het objectief gered was, maar dat was niet zo, bleek op een gênante manier op een fotocursus waar ik de enige was die zijn camera niet scherp kreeg en me een complete Jan Doedel voelde.
Na een tijdje sparen dan toch ook maar een nieuwe objectief, die vandaag arriveerde.

Objectief klinkt zo lekker professioneel, vindt u niet? Het is gewoon een lens hoor, maar dat klinkt toch... anders. Het is me trouwens een toeter; ik lijk Edwin Smulders in hoogst eigen persoon wel.  


Tja, heb ik eindelijk weer een goed toestel, is het druilerig weer. En mijn favoriete object (lees: Zoon) speelt bij een vriendje. Wat kieken we dan?

Bloemetjes. In en om het huis. Hopende dat de lente niet al te lang meer op zich laat wachten.