prentje in Eindhoven

'Wat doen we hier eigenlijk?', vraagt Zoon als we het station van Eindhoven verlaten. 'We gaan naar een museum', zeg ik. 'Ik haat museums', antwoordt Zoon.
Dat begint al lekker. Het lijkt me niet echt het moment om te zeggen dat het musea is en dus lopen we verder, richting het Van Abbemuseum. Na enkele tussenstops (McDonalds voor Zoon, boekwinkel voor Man, Hema voor mij, wc voor Zoon) komen we dan eindelijk bij het museum aan.
We krijgen een sticker als toegangsbewijs die Zoon op mijn voorhoofd plakt. De stemming begint er al weer wat in te komen. 'Wil jij een tekening maken?', vraagt een vriendelijke mevrouw aan Zoon. 'Die mag je dan inleveren bij het winkeltje en dan krijg je een cadeautje'. Het toverwoord is gevallen. Zoon kan niet wachten het museum in te gaan.

Wat een prachtig museum. En dan bedoel ik met name letterlijk het museum. De exposities waren niet helemaal mijn smaak, maar zelfs als er niets hangt is het een schitterend gebouw met geweldige zichtlijnen. 

Zoon heeft inmiddels wat getekend en kan vooral niet wachten om naar het winkeltje te gaan. Trots levert hij zijn tekening in, waarop hij een schetsboekje krijgt en een kunstkaart mag uitzoeken. Hij kijkt wat beteuterd. Dit is niet helemaal het cadeautje dat hij heeft verwacht. Uit wraak kiest hij de allerlelijkste kaart, een homp klei die in de verste verte wel wat op een caravan lijkt.

Tot slot gaan we voor mij nog op zoek naar de Sprookjeskamer, een winkeltje vol rood-met-witte stippen en sprookjesfiguren. Hoge en lage cultuur, we gooien het allemaal op een stapel en halen eruit wat ons aanspreekt. Ik overweeg een gebreide Roodkapjepop te kopen, maar vraag me af of dat wel kan op je achtendertigste. 'Deze plek is voor kleine en grote meisjes', zegt de eigenaresse vriendelijk. Ik leg Roodkapje toch maar weer terug (waar ik later een tikkeltje spijt van heb).
Achter de winkel zit een workshopruimte, en daarachter wonen de eigenaren, in een geweldige ruimte. Er komt een meisje aanlopen met een babypoesje op haar arm. 'Laten we maar gaan', zeg ik tegen Man die zich al behoorlijk ongemakkelijk voelt tussen alle rood-met-witte stippen, 'het wordt me een beetje te ideaal hier allemaal'.

Omdat we laat thuis zijn, eten we snel een stokbroodje. Zoon gaat vervolgens in bad. Ik vraag aan hem wat hij het leukst vond van deze dag vol indrukken.

'Het avondeten', antwoordt hij.