prentje en de opvoeding

Ik vind opvoeden een hele klus. Het gaat goed met Zoon hoor, hij wil alleen niet eten en slapen.
Zoon eet tosti's en fruit. Af en toe hebben Man en ik weer de geest, en proberen we hem warm te laten eten. 'Proef dan tenminste', roep ik wanhopig boven zijn bordje. Met een gezicht alsof we hem ik weet niet wat serveren, gaat er dan een ministukje aardappel over zijn lippen. Nou ja, als het al over zijn lippen gaat. Meestal blijft het ergens halverwege hangen en kijkt Zoon ernaar alsof het net persoonlijk door een geit is uitgepoept. 'Dan moet je hem ook niets anders geven', zei een vriendin resoluut. 'Als hij honger krijgt, gaat hij vanzelf alles eten'. Dus zei ik zondag dapper tegen Zoon dat hij niets anders kreeg. Hij raakte volledig over zijn toeren. 'Maar ik heb het toch geproehoeft', snikte hij, doelend op het ministukje aardappel. En dan breekt mijn hart en sta ik toch weer een tosti te maken. Met bruin brood.
Dat dan weer wel.
Jaha, slappe hap, dat weet ik allemaal. Ik heb nooit gezegd dat ik een supermoeder ben.

Waar waren we. O ja, slapen. Nu ik toch open kaart aan het spelen ben: Zoon ligt bijna nooit voor negen uur in bed. En dat is nog een voorzichtige schatting. Ik ben nu bijna zo ver dat ik het opgeef om hem voor die tijd erin te krijgen. De hele trukendoos gaat open, van nog wat drinken tot 'mam, je weet wat ik nu ga zeggen'. En dan komt altijd: 'we hebben nog niet genoeg geknuffeld'.
Een andere consequente vriendin zei dat ik moest proberen niet meer met hem te praten en hem steeds stilzwijgend terug leggen in zijn bedje. U raadt het al: ook dat mislukte jammerlijk na vijf minuten. Ik vind het knap hoor, van die andere moeders. Ik kan het gewoon niet. Ik ga toch weer met hem praten en knuffelen.

Afgelopen zondag lag ik op de bank Boer zoekt Vrouw te kijken, net als de rest van Nederland, dus daar ga ik ook niet moeilijk over doen.  Zoon kwam weer naar beneden en ik had niet de puf hem naar boven te brengen. Dus kwam hij naast me liggen op de bank (fout, fout).
Nadenkend keek hij naar de vrouwen in de geitenstal bij boer Frank. 'Mam, die meisjes passen daar helemaal niet', zei hij opmerkzaam. Klopt Zoon, alleen moeten ze daar zelf nog achter komen.

Uiteindelijk wilde hij toch weer in ons bed, zoals elke avond. Ik hoorde Man tegensputteren.
'Lieverd, ga nou eens proberen om in je eigen bed te slapen', probeerde ik. 'Maar waarom dan?' vroeg Zoon met zijn grote blauwe kijkers. 'Ik denk dat papa ook wel een keertje languit wil liggen', opperde ik.
Waarop Zoon vroeg: 'maar waarom lig jij er dan bij?'

Onze Zoon. Hij mag dan wel bijna niets eten en amper slapen: je kunt wel met hem lachen.