prentje en 4 mei

Internet kan leiden tot mooie dingen. Zo heb ik via dit medium deze dame gevonden, en daar ben ik erg blij mee.
Een paar weken geleden hadden we voor het eerst afgesproken met nog een paar gelijkgestemde blogdames, en hadden we gelijk een klik. Vandaag kwam ze bij mij thuis koffie drinken en lunchen. Vervolgens gingen we samen nog even naar Utrecht, en zag ik dat ze op mijn muur met schoolbordverf 'Bedankt voor de lunch!' had geschreven. Dat heb je met juffen hè, zien ze een schoolbord, moeten ze er meteen op schrijven.

Nadat we in Utrecht een paar winkeltjes hadden bekeken (zo fijn als je het in een fourniturenzaak hebt over een roodkapjelint en de ander weet gewoon welke je bedoelt) liepen we over deze brug. Een Wild brei-project! Zo maar in mijn eigen stad, want zo voelt Utrecht wel nog steeds voor mij. Ik had het idee dat het bijna voor ons was gedaan, twee Wild brei-fans bij elkaar.
Een gedeelte was rood-wit-blauw, heel toepasselijk op deze dag van Nationale Dodenherdenking. Nadat we samen gezellig aan de gracht hadden gegeten, haastte ik me naar huis om de herdenking op televisie te zien. Eerst nog Zoon van straat plukken.

'Waarom moet ik dan naar binnen?' Omdat Dodenherdenking zo begint.' Wat is dat dan?' 'Dan herdenken we de mensen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. En daarom zijn we twee minuten stil.' 'Ik wil niet twee minuten stil zijn!'

Nu is dit voor Zoon inderdaad een hele opgave, maar hij deed toch een poging. Braaf zat hij tussen Man en mij in naar de televisie te kijken.

Na een minuut vond hij het toch wel heel lang duren, en liep hij naar de keuken.

En toen, vlak voor het Wilhemus: 'Mam, iemand heeft wat op onze muur geschreven! Wat staat er nou?'

Deze twee minuten stilte werd (gelukkig) niet verstoord door een Damschreeuwer.

Maar wel door een zesjarige.