prentje en Ninjago

Zaterdag 13.00 uur was Nederland het warmste land van Europa. En waar was ik? Op het strand? Op een terras?
Nop, ik bevond me op dat moment in een bioscoop in Rotterdam. Samen met 475 stuiterende zes-, zeven- en achtjarigen. Ondertussen de lichaamsgeur opsnuivend van hun geïrriteerde ouders.

Hoe dat zo is gekomen? Zoon had maanden geleden samen met zijn vader een paar vragen beantwoord op internet over Lego Ninjago. Tot mijn grote schrik ontvingen we even later een mail: 'Gefeliciteerd! Jij bent geselecteerd om de vijfde Ninja te worden op het Lego Ninjago-trainingskamp!'

Sindsdien ging het hier over weinig anders meer. Alleen koninginnedag bracht even verlichting. Maar daarna was het vizier weer gericht op het Ninjago-trainingskamp, waar hij ook nog eens twee vriendjes voor mocht uitnodigen.

En afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver. Met drie stuiterballen gingen met de trein ('niet door het gangpad rennen jongens! Ik zei: niet door....') op weg naar Rotterdam, een stad waar de warmte van af droop. Nadat we al een tijdje buiten in de hitte in de rij hadden gestaan voor de toegangscontrole, konden we binnen gelijk aansluiten voor 'ontvang hier je Ninja-masker!' Het masker bleek een T-shirt te zijn dat handmatig door de Ninja-medewerkers om de hoofdjes van de bezwete kindjes werd geknoopt.

En net toen we na drie kwartier aan de beurt waren, werd deze activiteit afgesloten voor de grote Ninja-show. Inmiddels was ik zo verhit dat ik tegen een van de Ninja-medewerkers siste: 'Ik heb hier niet voor niets bijna een uur staan wachten. Geef die T-shirts maar hier, ik knoop ze zelf wel om die hoofden!' Het arme Ninja-meisje overhandigde me trillend drie T-shirts, die ik vervolgens natuurlijk niet op dezelfde manier om drie dreinende hoofdjes gevouwen kreeg. Maar geen nood, want ze waren al weer afgeleid door de show, waar een paar verklede mannen wat ingewikkelde oefeningen deden. Jammer dat we tegen hun ruggen aan moesten kijken door onze slechte positie. Ondertussen stond ik de hele show een meter van het arme Ninja-meisje, die me af en toe een bange blik toewierp. Ik probeerde terug te kijken met een blik van: 'Ik Ben Geen Bitch Maar Dit Soort Evenementen Halen Het Slechtste In Mij Naar Boven', maar het was al te laat. Het zou niet meer goedkomen tussen ons.

Na de show was het tijd voor de Ninja-film. Opnieuw was het toch weer wachten, dit maal voordat de bioscoopdeuren open zouden gaan. Ondertussen voelde ik een dringende behoefte om de microfoon in de keel van de omroeper te douwen die het nodig vond om om de drie minuten 'NNIINJAAAGO' te schreeuwen. Gelukkig konden we toen net naar binnen.

Zoon en vriendjes hadden de film al op internet gezien en riepen de tekst synchroon mee, Man lag te snurken en ik probeerde alle ademhalingsoefeningen uit die ik ooit geleerd had.

Na een een uur werden we de warme ruimte weer ingeperst voor de wedstrijd: 'Wie wordt de vijfde Ninja?' 'Of de ruimte is te klein, of er zijn teveel kinderen', sprak een vader naast mij somber. 'We zijn in de Ninja-hel beland', antwoordde ik. 'Ja, in de onderwereld', grinnikte hij, refererend naar de Oscar-kanshebber waar we net een uur naar moesten kijken.

Afijn, na de eerste ronde lagen Zoon en een vriendje er uit, maar het andere vriendje was nog steeds in de race, dus we konden nog niet naar huis. Een kind zat inmiddels van top tot teen onder de chocola en de cola die hij tijdens de film over zijn broek had gegooid, en ik dacht na hoe ik dat zo aan zijn vader ging uitleggen, die hem later rechtstreeks bij ons thuis zou ophalen voor een weekendje weg.

Het laatste vriendje lag nu ook uit de competitie en met een goodie-bag ('dit doosje heb ik al'. Ik ook.') stonden we eindelijk buiten. Natuurlijk reed de trein voor onze neus weg en moesten we een half uur op een overhit station wachten. Terwijl ik net maar van ellende een blikje Heineken aan mijn mond wilde zetten, pakte een van de vriendjes (de meest kleverige) me vast bij mijn been.
'Dit was de mooiste dag van mijn leven', zei hij, terwijl hij me stralend aankeek.

'Ook die van mij', zei ik, al even stralend, terug.