prentje en de Hipstamatic

Na twee jaar rondschuiven op zolder, heeft de schildpad eindelijk een keer nut gehad. Toen we van de week de zolder aan het leeghalen waren, kwam hij weer boven water.
Zoon had hem ooit een keer gewonnen op de Efteling, bij eendjes vangen. Natuurlijk aan het begin van ons bezoek, zodat we nog de hele dag met het beest op sleeptouw moesten. We hebben nog nooit zoveel aanspraak gehad in een pretpark.

Maar goed, toen we de spullen aan het uitzoeken waren voor Koninginnedag, kwam hij weer tevoorschijn. Zoon twijfelde of hij hem zou verkopen of niet. Tijdens een uitgebreide knuffelactie in de keuken besloot ik om mijn nieuwe Hipstamatic-rolletjes en -lenzen uit te proberen.

Wat ben ik dol op mijn Hipstamatic-app. Inmiddels heb ik alle mogelijke lenzen, rolletjes en flitsen gedownload, die ik onderling combineer. Elke keer is het weer een verrassing hoe de foto zich 'ontwikkelt'.
Ik hou van de krasjes, de overbelichte effecten, de retro-kleuren. Ik ben gek op de imperfectie van de foto's. En op de simpelheid. Het enige dat ik hoef te doen, is een knopje in te drukken. 
Misschien spreekt me dat vooral ook aan. Bij mijn spiegelreflexcamera moet ik zoveel keuzes maken. Welke stand? Handmatig of automatisch? Inzoomen of juist niet? Welk diafragma? 
Keuzes waardoor het fotograferen steeds meer een technisch gebeuren wordt. En ik ben niet zo van de techniek. Daarom twijfel ik nu of ik de SwankoLab zal downloaden, een nieuwe uitvinding van de Hipstamatic. Dit is een soort nagebouwde donkere kamer, waar je het proces van de foto-ontwikkeling nabootst, compleet met flesjes en kleurbaden. Dit brengt weer meer mogelijkheden mee, maar het wordt ook weer technischer. Ik twijfel nog even verder.

En ondertussen ligt de schildpad weer te slapen op zolder.
Zoon kon het toch niet over zijn hart verkrijgen om hem weg te doen.