Van alle kanten komen kinderen in gekleurde t-shirtjes aanfietsen.
Ik kan er niets aan doen, maar ik schiet vol. Het ontroert me om mijn kind af te zetten die voor de eerste keer gaat meelopen. Automatisch denk ik terug aan mijn Avondvierdaagse, 100 jaar geleden. Op de 3e avond moest ik afhaken vanwege hooikoorts. Als troost had de juf aangeboden dat ik een keer bij haar thuis mocht komen eten. Het is er nooit van gekomen.
Maar goed, terug naar 2011. Zoon dolt met zijn vriendjes. Eindelijk mogen ze vertrekken. Man en ik fietsen terug naar huis om te eten. Als ik hem 5 kilometer later weer ophaal, komen de eerste kinderen alweer binnen. Daar komt Zoon. Hij zwaait enthousiast als hij me ziet. Gelukkig, hij heeft het gehaald, de kop is eraf. Normaal gesproken loopt hij nog geen kilometer zonder te zeuren, maar dit heel anders, natuurlijk.
'Wow, 5 kilometer!', zeg ik trots tegen hem. 'Weet je zeker dat het er geen 50 waren?', vraagt Zoon.
Dat wordt nog wat de komende dagen.
"Volgens mij doen alle kinderen van de wereld mee aan de avondvierdaagse". Wat is dat toch mooi hè, die plotselinge momenten van binnenkijken in een kinderbrein? Mooie blogjes schrijf je!
BeantwoordenVerwijderenLeuk he, ik vind het ook altijd zo'n happening. Vooral toen ik het hier in Dordrecht voor het eerst zag: die kinders worden de laatste avond behangen met snoep, niet te geloven, ik wilde meteen ook wel meedoen natuurlijk ;-)
BeantwoordenVerwijderen♥
Ik heb een potje met vet! Ik heb er eerlijk gezegd een haatliefde verhouding mee. Aan de ene kant vind ik het een mijlpaal in een kindsleven, maar aan de andere kant......
BeantwoordenVerwijderen