prentje en het briefje

We hadden de moed al bijna opgegeven (nee hoor). Maar vanmiddag was het dan zo ver: Zoon kreeg eindelijk zijn briefje dat hij mag afzwemmen. Volgende week.
We zijn dan ook al een tijdje bezig (ruim 1,5 jaar; gevoelstijd 3 jaar) en vorige keer zaten we er bijna bij.

Hij mocht al een tijdje Met Kleren Aan, tot hij 2 maanden terug opeens huilend in de kleedkamer stond. Hij kon opeens niet meer door Het Gat. 'Het zit tussen zijn oren', zei Meester J, 'zijn briefje ligt al klaar'. Zoon eindeloos met Man oefenen tot het verdwenen was tussen zijn oren. Vervolgens was zijn borstcrawl niet goed. Zoon weer extra oefenen. En toen... was er weer iets. En kreeg Zoon geen briefje.

'Ik zou gewoon eisen dat hij mag afzwemmen en de examinator het laten beoordelen', zei mijn collega stoer. Maar eisen is niet zo mijn stijl, en als de examinator hem ook zou afwijzen op het afzwemfeest zelf (voor de ogen van alle prentjes) zou het drama niet te overzien zijn. Dus ik kocht maar weer braaf een kaart voor nog acht lessen.

En nu was het dan eindelijk zo ver. Trots zit hij bij me achterop de fiets. 'Het heeft wel moed, zweet en tranen gekost', zegt hij met enig gevoel voor drama.

Dat heeft het, Zoon. Maar dat maakt de overwinning extra zoet.