prentje en de faaldurf

Ik kijk naar de de uitnodiging in mijn mailbox.
De diploma-uitreiking van het Art & Design College.

Drie jaar geleden begon ik na jaren twijfelen aan de avondopleiding Grafische Vormgeving.
Wat een genot om twee avonden in de week door te brengen met mensen met dezelfde interesses.
Wat een warm bad. Alles was fijn; de lessen, de docenten, de opdrachten en vooral mijn klas.

Anderhalf jaar later was mijn leven radicaal veranderd.
De opleiding - die naast twee avonden les minstens tien uur zelfstudie vereiste - was een last geworden.
Elke opdracht voelde zwaar op mijn schouders.
De lessen, de docenten en vooral mijn klas waren onverminderd stimulerend.
Alleen was het niet meer te combineren met een scheiding/het co-ouderschap/een nieuw huis/een promotie/uitbreiding van mijn werkuren.

Na opnieuw lang twijfelen gaf ik mijn studie op. Maar niet mijn liefde voor het vak.
En gelukkig ook niet de band met mijn klasgenoten.

Weer anderhalf jaar later. Mijn leven is niet meer radicaal veranderd, maar toch heel anders.
Dit keer zat de verandering in mijzelf. Ik deed het perfectionisme de deur uit, en bracht gelijk mijn onzekerheid bij het oud vuil. Ik nam afscheid van mijn maskers. Haalde de bezem door de torenhoge verwachtingen.
Imperfectionisme werd mijn nieuwe vriend. Ik omarmde het onverwachte.
Legde ook op werkgebied steeds meer de focus op veranderingen.
Durfde weer opnieuw te voelen. Stelde me open. Maakte verbinding.
Toonde mijn kwetsbaarheid.

En af en toe krijg ik het deksel op mijn neus, of ga ik keihard onderuit. En dat doet pijn, maar ik heb ontdekt dat het leven dan ook weer gewoon doorgaat. Een schram, misschien een litteken, maar schoonheid is niet hetzelfde als 'mooiheid'.
Niemand kan ongeschonden leven. Het zijn vooral de littekens die het karakter tonen.
Ware schoonheid zit soms juist in de 'lelijkheid'.

Ik kijk uit naar de diploma-uitreiking van mijn klas, zonder mixed feelings.

Ik had andere lessen te leren.