prentje en de film, deel 2

Gek word ik er van: het liefst kijkt Zoon dag en nacht naar YouTube-filmpjes waarin opgeschoten pubers op een landerige toon Minecraft- of Pokémonspelletjes aan elkaar praten.
Hij speelt ze niet eens zélf; hij kijkt hoe anderen spelen, van droog commentaar voorziend.
Dus als een soort wanhoopspoging kreeg hij gisteren in de museumwinkel van EYE een iets te dure 'animatiestudio' cadeau: een koffertje vol 'animatiehulpmiddelen'.

'Ga je niet met je studio aan de slag?', vroeg ik gisteravond hoopvol, maar hij zat alweer achter zijn scherm.
Tot vanmorgen zijn beste vriendje belde.
'Ik kan spelen, maar dan moet het wel bij mij, want ik heb een animatieset', hoorde ik hem parmantig zeggen.
Dat gaf eindelijk hoop.

En warempel, toen zijn vriend arriveerde, werd de tafel leeg geveegd, en kwam het koffertje op tafel.
'Mam, heb je satéprikkers?', vroeg hij enthousiast.
'Ehm, nee, maar wel tandenstokers', haastte ik me te zeggen.
En daarmee gingen ze aan de slag.

Ik heb geen tandenstoker meer over, maar dat geeft helemaal niets.
Ik heb toch mijn creatieve genen doorgegeven.

Ze hebben alleen wat stimulans nodig.