prentje in den haag, deel 1: nordic en dutch design

Ik had het wel iets rustiger verwacht dan bij Matisse in het Stedelijk (waar ik zondag was), maar dit is wel érg stil. Aarzelend loop ik naar de suppoost. 'Hoe laat opent het Gemeentemuseum?', vraag ik voorzichtig. 

'Elf uur', is het korte antwoord. Ik kijk op mijn horloge. Het is half 11. 

Nu kan ik verschillende dingen doen. Of nog een half uur wachten in de tochtige gang, of naar Doel Twee van mijn dagje Den Haag: de Pop-up store van Muuto, de enige in Nederland.
Ik pak tram 17 weer in tegengestelde richting, en stap uit bij de Zeeliedenbuurt.
Al snel heb ik de Piet Heinstraat gevonden, en tuur vervolgens beteuterd naar de gesloten deur.
Nou moe. Dan maar koffie.
Ik vind een leuk koffietentje om de hoek, Crunch, en bestel een latte en een groot stuk worteltaart.
Als troost.

Als ik voor de derde keer die ochtend naar de tram loop, zie ik dat de interieurwinkel van Edwin Pelser, naast Muuto, net wordt geopend.
Gaat de pop-upwinkel ook open?', vraag ik aan een aardig uitziende man.
'Ja, maar ik ben alleen vandaag, dus ik sta hiernaast in de winkel. Ik open 'm wel even voor je, dan geef je maar een seintje als je klaar bent', zegt hij vriendelijk.
Ik kijk op mijn gemak in de brandstore van een van mijn Deense lievelingsmerken, die is ingericht als een warme woonkamer. Man, ik zou er zou kunnen wonen.

Wat spijtig dat ik weer uit deze Deense zachtheid moet, loop ik de winkel ernaast binnen.
Ook geen straf overigens. Mijn aandacht wordt direct getrokken door een vrolijk skelet aan de muur:

'Matisse?', mompel ik hardop als ik het kaartje eronder lees.
'Ja, deze is gebasseerd op Le Penseur, de denker van Matisse', antwoordt de vriendelijke man die ernaast aan het werk is.

Ik ben op slag verliefd. Wat een gaaf kunstwerk. Maar ja, wel 75 euro voor zomaar even.
'Veel mensen vinden skeletten eng', zegt de man.
Nou, dan heeft hij de goede getroffen.
'Ik hou van die duistere kant, het rafelrandje', antwoord ik. 'Het hoeft voor mij allemaal niet te clean, te perfect te zijn.'
Moeiteloos schakelen we over op fijne kunst, van Matisse tot Anton Corbijn, om daarna door te gaan tussen de overeenkomsten tussen Nederlands en Deens design, tussen zijn woonwinkel en de Muuto-winkel ernaast. Deze is ook van hem, en heeft qua sfeer grote overeenkomsten.
'Er is wel één verschil tussen de Denen en de Nederlanders', lacht hij. 'De Denen hebben minder met die edgy kant waar jij het net over had. 'Ik wilde graag nog iets geks doen in de winkel, iets wat totaal uit de toon valt qua kleur of stijl, maar dat zagen ze minder zitten.'

Ik kijk nog eens goed zijn eigen winkel rond, en zie wat hij bedoelt. Hoe prachtig ik Muuto ook vind, in de winkel van Edwin zelf zit meer lef, meer humor, meer karakter

Van sprookjesachtige, dromerige hangende planten naar de bio-industrie uitgebeeld als kinderspel en sieraden, tot enkele sokken (die onderling te combineren zijn).
'Ik heb wel eens iemand horen zeggen dat er een ander universum bestaat, waar al die sokken naartoe gaan die iedereen kwijt raakt', zeg ik lachend.

Vrolijk loop ik naar de uitgang. Blij van deze ontmoeting met een gelijkgestemde, en de inspiratie.
'Mijn dag is nu al goed', zeg ik bij de drempel.

'Jouw dag is nog niet eens begonnen', krijg ik als antwoord.