prentje in den haag, deel 2: corbijn en nijn

Ik geloof in synergie. Als twee kunstdisciplines samengaan, ontstaat er iets groters. 

Dat realiseerde ik me toen ik (eindelijk) de tentoonstelling van Anton Corbijn in het Gemeentemuseum en het Fotomuseum bezocht. 

Want wat maakt zijn foto's onder andere zo gaaf? Anton kiest iconen, die van zichzelf al een ijzersterke uitstraling hebben, plaatst ze in een onverwachtse omgeving, en voegt daardoor een extra laag toe. 

Het is juist deze combinatie die het hem doet. 

(Dat geldt overigens niet alleen voor kunst, maar ook voor relaties. Zet twee mensen bij elkaar die op het eerste gezicht weinig gemeen hebben, en er ontstaat iets magisch. 

Of het heft elkaar juist op, dat kan ook, maar ik blijf liever hardnekkig in synergie geloven).  

Om dezelfde reden vond ik het ook niet uitdagend genoeg om alleen de foto's van Corbijn te fotograferen; ik voeg graag iets toe. Soms gebeurde dat vanzelf, door bijvoorbeeld de reflectie in de foto, maar ik wilde nog iets extra's, waardoor er een nieuw beeld ontstaat.  

Dus stopte ik mijn spiegelreflex terug in zijn hoes, pakte mijn iPhone, en fotografeerde met wisselde Hipstamatic-rolletjes en -lenzen (zoals de vervreemde Dali-lens) en liet mezelf verrassen:  

Deze synergie doet zich ook voor bij de nijntje art parade. Over iconen gesproken: het konijn van Dick Bruna is ijzersterk en tijdloos. Omdat ze dit jaar zestig wordt (geen rimpel te bekennen overigens) zijn zestig internationale kunstenaars, waaronder fotografen, illustratoren en vormgevers (zoals bijvoorbeeld Studio Job, Piet Boon en Max Kisman om enkele van mijn favorieten te noemen) gevraagd om een nijntjebeeld van 1.80 meter een eigen interpretatie te geven. Ik zag de eerste (bij toeval) in Amsterdam staan en was onmiddellijk verkocht. De beelden staan verspreid over Nederland en Japan (er doen ook Japanse kunstenaars mee). Een project dat meteen mijn hart had gestolen. Naar mijn idee voegen de verschillende effecten en met name de omstanders nog een derde en vierde laag toe (zoals de arm van de Japanse mevrouw bij de nijn van Max Kisman. Voor mij zijn dit echt cadeautjes):

Ik vind dit zo'n geweldig project, dat ik in ieder geval de beelden in Nederland graag wil bezoeken (uiteindelijk worden ze allemaal geveild voor Unicef).
Het boek is ook super, als was het maar om de kaft (met alleen een zwarte vilten nijntje):

Een van mijn lievelingsbeelden staat in Den Haag, en vormde Doel 3 van mijn tripje naar de Hofstad. Helaas was ik even vergeten dat het Gemeentehuis op Bevrijdingsdag gesloten is, maar gelukkig stond het beeld vlak voor het raam:

Het is van de Spaanse kunstenares Lita Cabellut en zij maakte een prachtige, dromerige, fragiele nijn.

Ik kreeg zelfs Zoon enthousiast voor dit kunstproject, en samen bezochten we vandaag een aantal beelden in onze eigen stad Utrecht:

En meteen na de eerste serie in Amsterdam zondag vroeg ik me af hoe mijn eigen nijntje er uit zou zien.

Dat kon er maar een worden.