prentje en de stempels

Ik stond bij de Tiger in dubio. Zou ik het doosje met huis-, tuin- en keukenstempels meenemen?

Ik was ze eigenlijk al bijna vergeten, tot ik mijn tas leeghaalde en de inhoud over de tafel spreidde.
Niet zo'n goede timing, want ik was ook zo'n beetje aan het koken. Zoon en ik hadden het ondertussen over zijn Gedichtenkring, een soort van spreekbeurt waarin hij een gedicht moet voordragen.
Mijn oog viel op de stempels.
'Je kunt het over wonen in twee huizen doen', zei ik. 'En dan versier je je gedicht met de stempels.
Zoon ging gelijk aan de slag.

En ik kon het ook niet laten mee te doen, het eten ondertussen bijna vergetend.
Ik hou namelijk erg van stempels. Elke afdruk is weer uniek, afhankelijk hoe de inkt heeft gepakt, afhankelijk van hoeveel kracht je zet.

Je kunt er ook fijne patronen van maken:

Zoon ging ondertussen goed los.
'Zullen we elke dag een creatief momentje inbouwen?', zei hij zelfs.

Nou, dan heb je me hè. Ik schakelde onmiddellijk door naar de volgende versnelling.

'Weet je nog dat we jaren geleden naar een expositie in de Openbare Bibliotheek in Amsterdam zijn geweest van een illustrator die veel met stempels werkt?', vroeg ik.
Dit ging weer even te ver. Zoon wist het niet meer.

'Volgens mij geeft ze ook workshops', zei ik peinzend. 'We zijn digitale vrienden, ik zoek het even op.'

En woehoe, Gertie Jaquet gaf net dit Pinksterweekend twee stempelworkshops, en had nog plek.

Dus terwijl half Nederland naar het strand ging, waren wij op weg naar Amsterdam.
We konden het natuurlijk weer niet vinden, dus kwamen ietwat verhit aan.
Maar dat gevoel was snel vertrokken. Weinig zo rustgevend om op de werkplek van een aantal creatieven samen zo bezig te zijn.

Zoon wilde geen voorbeeld, want hij wilde zelf een monstertje creëren. Die kwam er. 

En hij nam ook nog een paar broers mee.

Het verlegen eenogige inktvisje is mijn favoriet. 

We kochten nog een gutssetje en gingen blij terug naar de Petteflet. 

Ik ging thuis nog even verder met mijn ontwerp.

('Tja, mijn moeder heeft iets met skeletten', hoorde ik Zoon van de week schouderophalend zeggen tegen een vriendje die enigszins verbijsterd in de gang stond.) 

Nu ben ik weer te laat met eten koken. 

Maar we zijn allebei meer dan voldaan.