prentje en de tulpen

Dat ik geen koffie meer heb, ontdek ik pas toen ik het het filter al had geplaatst.
Snel haal ik de fiets uit het schuurtje, en rij naar het dorp.

Ik was die ochtend vroeg vertrokken, van de Petteflet naar het Kleine huis aan zee. Eigenlijk was ik niet van plan om te gaan, maar de zon scheen onverwachts tóch. En Zus zat in haar caravannetje vijf kilometer verderop, en appte dat ze het gezellig vond als ik ook kwam.

Ik haal koffie en neem gelijk de krant mee. Vanuit de Petteflet had ik nog een aardbeientaartje meegenomen. 'Kom je koffiedrinken?', app ik Zus.

Even later zitten we samen in het zonnetje voor het Kleine huis. We bespreken onze plannen voor deze dag. Ik vertel haar dat ik graag naar Egmond wil fietsen, om de bollenvelden te zien. Zus gaat lezen. We besluiten samen dat we nog even contact houden of we samen eten die avond.
Zus en ik lijken niet op elkaar, maar hebben één ding gemeen: we houden niet van plannen.
We vinden het allebei heerlijk om de vrijheid te hebben om te kunnen doen waar we zin in hebben als het moment zich aan dient en niet 'vast' te zitten.
Niet gek als dochters van een moeder die vroeger het liefst met het circus mee wilde.

'Blijf je hier ook slapen?', vraagt Zus. 'Ik weet het nog niet', antwoord ik.
Ik merkte dat ik er in eerste instantie wat tegenop zag om weer alleen naar het Kleine huis te gaan, omdat ik me de vorige keer behoorlijk eenzaam had gevoeld op deze plek.
Tot ik me realiseerde dat het knagende gevoel van gemis in mezelf zit, en de plaats van ondergeschikt belang is.

Met gemengde gevoelens stap ik daarom op de fiets. Maar al snel word ik betoverd door de schitterende omgeving, die nooit verveelt. Ik zie oerossen, paarden, roofvogels.
Ik stap van mijn trappers als ik de bollenvelden in het vizier krijg om foto's te maken.
Ik ben niet de enige die de velden vast wil leggen.
'Het leukst zijn de mensen zelf', hoor ik opeens naast me.
'Ik zie ze de hele dag in de weer. Met hun selfiesticks, sommige fietsen zó de velden in. Maar ik vergeef het ze, hoor. Het is hier ook zo mooi.'
Ik glimlach naar de schilder naast me. Ik had 'm verderop al zien zitten, met zijn ezel. Verlegen vraagt hij of ik hem ook op de foto wil zetten. Hij drukt me zijn mobiel in mijn hand.
Blijkbaar kunnen kunstenaars ook niet de verleiding weerstaan om zichzelf vereeuwigd te zien.

Ik app Zus dat ik het fijn vind om samen te eten, en stap weer op de fiets. Even later zitten we samen bij onze favoriete strandtent. Ik trek mijn schoenen uit en nestel me om 'mijn' loungebank.
At ik afgelopen week op uitnodiging voor het eerst van mijn leven in een restaurant met twee Michelin-sterren; ik eet net zo lief een sateetje aan zee met mijn bord op schoot. Of beter gezegd: ik waardeer beide etentjes op hun eigen charme.

Voor het donker is, ben ik weer in mijn Kleine huis midden in het land.

Het is niet erg dat het leven af en toe pijn doet. Zolang ik de schoonheid blijf zien, intens kan genieten van een bollenveld vol kleur, een biertje aan zee en de zon op mijn huid, is het zó de moeite waard.