prentje en de inspiratie

We zitten tegenover elkaar aan tafel, Zoon en ik. De ruimte tussen ons bezaaid met spullen. 

Zoon zit te stempelen, ik ben bezig met knippen. 

Door alle tentoonstellingen die ik de laatste tijd heb bezocht, en de boeken die ik heb gelezen over grafische vormgeving, heb ik mega-veel inspiratie opgedaan en loop ik helemaal over. 

Door Matisse ben ik into de knipkunst. 

Door Of Course! - het boek over het werk van Olle Eksell - gefascineerd door de vormgeving van de fifties. 

Nou, en dan krijg je dit dus als resultaat:      

Het wil in eerste instantie niet helemaal lukken. Ik zit een beetje voor me uit te mopperen. 

Zoon kijkt op. 

'Je had het deze week toch over fuck perfect mama; waarom pas je dat dan niet op jezelf toe?' 

Getroffen kijk ik hem aan. 

Ik vraag me zo vaak af wie nou het meest van wie leert.

De tafel ligt nog steeds vol. 'Zullen we maar op de bank eten?', vraag ik Zoon.

Glunderend kijkt hij me aan.

We houden even een creatieve eetpauze. 

Ik kijk naar hem, zoals hij daar op de bank zit, omringd door zijn knuffels. 

De beren kijken gelukzalig. 

Zij zijn vandaag uitverkoren om te fungeren als Superhelden.

Ik hou van deze leeftijd. 

Het ene moment legt hij nog zijn tand onder zijn kussen - voor de tandenfee - en kan hij alleen maar slapen als al zijn knuffeldieren bij hem in bed liggen.

Het volgende moment houdt hij een gloedvolle pitch voor een zaal vol ouders en buurtbewoners, over het nieuwe schoolplein. 

'We hebben het ontwerp goedgekeurd, maar ook foutgekeurd', zegt hij. 

'We stonden niet achter alle plannen van de architect.' 

'Ik vind het heerlijk om de mensen te laten lachen in de zaal', vertelt hij na afloop. 

De volgende dag is hij als vertegenwoordiger van de Kinderraad aanwezig bij de Gemeenteraad op het stadhuis in Utrecht, over hetzelfde schoolplein. 

'Ik ben diep gegaan', zegt hij als hij weer thuis is. 

De burgemeester had wel humor, vond hij. 

Hij heeft tot vier keer toe iets verteld in de microfoon. 

Dat de camera van de plaatselijke omroep op hem gericht was, vond hij alleen maar leuk. 

Na afloop kreeg hij een high five van de burgemeester.  

Om vervolgens zijn knuffels zorgzaam toe te dekken.

Hij heeft de politiek even gelaten voor wat het is; en zit vandaag dus tegenover me aan tafel. 

Niet voor lang, want de iPad met de You Tube-filmpjes is toch ook wel heel aanlokkelijk. 

Ik ga nog even door. Niet veel later staat hij weer naast me. 

'Kun je ook iets maken van een cactus?', vraagt hij. 'Bijvoorbeeld van papier, en dan met saté-prikkers? '

Volgens mij kan jij dat zelf heel goed', antwoord ik. 'Ik wil nog wel een stempel maken van onze lievelingscactus. Hoezo wil je een papieren cactus?'

'Ik vind het zo mooi wat je doet', zegt hij zacht.  

'Ik wil graag een minimuseum inrichten van de dingen die jij maakt. 

Ik vind je een echte kunstenaar, mama.

Mam? Waarom zeg je nou niets meer?'