prentje en het meisje

Wat verbaasd kijk ik naar de plek waar eens mijn douchegordijnen hingen op het plaatsje van mijn huisje aan zee.
Even verdenk ik de buurman (het water van mijn buitendouche loopt nog wel eens zijn tuin binnen) maar dan zie ik overal op de grond half geknapte doucheringen liggen.
Meegevoerd door de storm dus.

Omdat geduld niet de beste eigenschap is van een prentje, ben ik vanavond al in Ikea te vinden om nieuwe te halen. Aangezien het buiten 35 graden is, is het heerlijk rustig.
Ik vind ook nog gave muurstickers uit de serie van mijn 'gang-skull' en een hele mooie poster van Eksell. Hij doet me aan Bruna denken, met het bibberende lijntje langs de lucifer. En hee, had ik niet ook nog een nieuwe prullenbak nodig in het huisje?

Om een lang verhaal kort te maken: ik wankel op mijn werkhakken met een veel te zware tas door het magazijn, dat ongeveer de oppervlakte van vijf voetbalvelden bedraagt.
Plotseling hoor ik achter me een stem. 'Wil je je tas op mijn karretje leggen? Kun je meeliften.'
Ik draai me om en kijk in het gezicht van een donkerharig meisje van een jaar of twintig.
Ontroerd kijk ik haar aan.
Nu ben ik al niet in mijn meest stabiele mood, en dit gebaar van deze onbekende jonge vrouw heeft me helemaal van mijn stuk gebracht.
'Wat ontzettend lief van je', stamel ik. En daarna nog wat onsamenhangende zinnen over vertrouwen en mensheid enzo.
Het is hoogstens nog een meter of twintig naar de kassa, en even flitst het door mijn hoofd dat ik de tas die laatste meters nog wel kan tillen. Maar trots is een van de slechtste raadgevers heb ik de afgelopen tijd wel weer ondervonden, en ik vind het zo hartverwarmend dat ik het niet over mijn hart krijg om te weigeren.

Omslachtig probeer ik de onhandig tas op haar karretje te manoeuvreren, zo dat niet alles er uit dondert, ondertussen mijn emoties nog een beetje onder controle houdend.
In een flits denk ik dat ik in haar gezicht kan lezen: 'heb ik weer, bied ik mijn hulp aan aan de grootste labilo van Utrecht' maar dat zal waarschijnlijk weer projectie wezen.
Want ze glimlacht en zegt: 'ik zag je zo sjouwen, dit helpt misschien een beetje.'

Dank je wel, lief meisje in Ikea. Je was op het juiste moment op de juiste plek.
De kans is klein dat je dit ooit leest, maar deze is voor jou.

Je hebt me enorm geholpen.
Meer dan je kunt vermoeden.