prentje en de bollenvelden

Man, Zoon, Superzus en ik vertrekken vroeg om naar ons vakantiehuisje te gaan. Het is de eerste keer dat Superzus er even uit is sinds haar ziekte, en de afleiding doet haar goed. Ik wil haar vooral verwennen vandaag. We rijden met een omweg omdat ik graag even langs de bollenvelden wil. Tot ongenoegen van Man die vooral aan de slag wil. En wel zo snel mogelijk.

Ik vind bloeiende bollenvelden altijd iets magisch hebben. Voor mij is het gewoon kunst. We stoppen voor wat foto's. Nadat Zoon is omgekocht, wil hij ook wel even poseren met zijn wereldhaar. Zo noemt hij het zelf tenminste. Gister heb ik het niet gekamd nadat we in bad zijn geweest en het staat alle kanten op. De Stampertjes van Pluk zijn er niets bij. 'Bovenop woont God, en aan de zijkanten alle mensen', beweert hij. Dan heeft hij dus over zijn haar hè, voor de duidelijkheid. Omdat ik een levendige fantasiewereld vooral toejuich, zijn we de hele dag op stap met Stampertje in het kwadraat. Nu wilt u natuurlijk een foto als bewijs. Die houdt u tegoed, want ik wil vandaag een andere foto laten zien.
Omdat ik nog steeds met een kapotte lens worstel, krijg ik soms wat vervreemde foto's. En soms pakt dit heel goed uit, zoals nu. Een tulp uittorent boven een hyacintenveld.

Vroeger wilde ik zo graag zijn zoals alle anderen. Ik vond het als puber vervelend dat ik niet een hokje paste. Zo werd ik onder andere met mijn lengte (1.83 m) regelmatig gepest. Nu koester ik het feit dat ik niet doorsnee ben. En met zo'n lengte heb je prima zicht.
Ook over een hyacintenveldje.