prentje en zus

Over een half uur wordt mijn zus geopereerd. Een nare ziekte die veel vrouwen treft. Ze is zo dapper. Veel dapperder dan ik. Ze weet niet dat ik met mijn zonnebril naar school moet omdat mijn ogen zo opgezwollen zijn van alle tranen. Dat ik na haar telefoontje op mijn werk naar huis moest omdat ik compleet ingestort was. Dat wilde ik ook niet. Ik wilde voor haar sterk zijn. Haar steunpilaar zijn. Zoals ze dat ook altijd voor mij is.

Mijn zus en ik schelen dertien jaar. Voor mijn gevoel heb ik altijd twee moeders gehad. Mijn echte moeder was bijna veertig toen ik geboren werd, en al grijs. Dat leverde leuke situaties op als de twee dames met mij op pad gingen. Er is een anekdote dat we met z'n drieën bij de HEMA waren en ik het op een brullen zette. Waarop mijn zus in de kinderwagen riep: 'stil maar, oma komt zo terug'. En dan stilletjes genieten van alle verbaasde blikken.

Toen ik drie was, maakte ze samen met mij een cassettebandje, want dat was 'leuk voor later'. Een hele tijd ging het goed, tot ik er geen zin meer in had. We kregen live ruzie, omdat ik van haar een liedje moest zingen en ik het wel genoeg vond. Inderdaad leuk voor later; het bandje is een kostbaar kleinood.

Ze hielp me met mijn huiswerk, ze ving me op als ik liefdesverdriet had. Ze was mijn getuige op mijn huwelijk (zie foto). Ze was er als eerste toen Zoon was geboren. Ze betekent zo veel voor me.

Word snel beter zus, ik kan je niet missen.