Man is namelijk aan het klussen in ons vakantiehuisje. Samen met zijn handige papa legt hij een witte laminaatvloer. Hij is het hele weekend al weg. Zoon en ik zijn dus op elkaar aangewezen. En nemen het er lekker van. We gaan naar de film, zitten op een terrasje, eten patat en pizza en gaan laat naar bed.
Vandaag zijn we bij zus langs geweest. Daar gaat het, naar omstandigheden, heel goed mee. De operatie is geslaagd, voor zover ze dat nu kunnen beoordelen. Nog zeven weken behandelingen heeft ze te gaan. Maar daar slaat ze zich ook doorheen, zeker weten. Mijn sterke superzus. Samen halen we nog even herinneringen op aan zeven jaar geleden, toen Man en ik trouwden.
Voor Man hoefde het allemaal niet zo, dat hele trouwgebeuren. Dus bedachten we een manier die bij ons zou passen. Dat betekende vooral handmade, persoonlijk en informeel. We maakten zelf onze trouwkaart door 'Wij gaan trouwen' op het strand te schrijven. Mijn jurk had ik samen met een bevriende kostuumontwerpster ontworpen. De man van de vriend van Man (dit is even een doordenkertje) is dominee en trouwde ons. Dit werd gefilmd door mijn broer. Fotografe-vriendin schoot een prachtige serie van ons aan het strand. We trouwden namelijk op een steenworp afstand van zee, in een klein wit kerkje. Na het ja-woord gingen met het kleine gezelschap (alleen directe familie en wat vrienden) eten in een gek restaurantje, met pluchen hertenkoppen aan de wand. Dit was de manier die bij ons paste. En nog steeds past, gelukkig.
Het is vandaag mijn trouwdag. En ik denk aan Man, die klust aan ons vakantiehuisje in dezelfde plaats als waar we trouwden.
De cirkel is rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten