prentje en de naaicursus

Een van mijn goede voornemens was: het snappen van mijn naaimachine. Toen ik laatst een foldertje in de bus kreeg van een naaicursus, dacht ik dan ook: dit is mijn kans. Gezellig met andere hippe mama's leuke dingen maken. Kopje thee erbij, kekke stofjes, beetje contacten leggen: ik zag het helemaal zitten.
Dus toog ik opgewekt met mijn naaimachine onder mijn arm richting cursuslocatie. Ik had al gemaild met de organisatie: ik stroomde wat later in, maar dat was geen enkel probleem, zei ze.
Voor het gebouw stonden een paar vrouwen gezellig te kletsen. 'Komen jullie ook voor de naaicursus?', vroeg ik, vol goede moed. Helaas. Dus liep ik alleen het gebouw binnen, waar ik ongeveer tot in de spelonken moest zijn. Ondertussen begon de naaimachine steeds zwaarder te worden onder mijn arm. Ik zag twee vriendelijke Indische dametjes. Dat was de naaicursus. Althans, een vriendelijk dametje gaf de cursus, en het andere vriendelijke dametje, die al wat verder was, zat te zwoegen op een rok.

Ik kreeg dus een soort van privéles. Er was wat gehannes met borden, en vervolgens kreeg ik een lijvig boekwerk waarin stond hoe je van iemand de maat moest opnemen. Dat herhaalde het vriendelijke vrouwtje op een van de borden. Vervolgens moest ik een ingewikkeld patroon van een rok natekenen, wat zij heel klein voortekende op het bord. Ik moest er een paar tafeltjes voor naar voren, anders kon ik het niet zien. Meteen kreeg ik weer visioenen van de wiskundeles, die voor mij met mijn soort van rekendyslectie (daar is zelfs een term voor: dyscalculie) een nachtmerrie waren.
Toen ze na een uur zei: 'en nu gaan we het patroon tekenen van een kokerrok', greep ik in. 'Euh', zei ik niet al te intelligent, 'ik weet niet hoe mijn naaimachine-die-ik-ooit-in-een-impuls-bij-de-Wehkamp-heb-besteld, werkt.' Vervolgens kreeg ik een uur uitleg over mijn naaimachine. En warempel, wat mama en schoonmama niet gelukt waren: ik kreeg een klein beetje door het ding in elkaar zat. Althans, hoe ik de boven- en onderdraad er in moet stoppen. Dat vond ik al heel wat.
Terwijl ik zat te klooien, vertelde het vriendelijke vrouwtje die les gaf wat meer over zichzelf. Ze werkte met demente bejaarden, deed het een en ander voor de kerk, en zette zich in voor een vrouwenorganisatie die vrouwen ondersteunde die het wat minder getroffen hadden. Vanmorgen was ze nog langs geweest bij vrouwen die het woord naaien op een heel andere manier interpreteren om Nederlandse taalles voor ze te regelen. Wat een vrouw. Ik schaamde me een beetje. Wat doe ik nu voor de maatschappij?
En zo leerde ik die avond meer dan het insteken van de draad.
Misschien moet ik maar jurken voor kinderen in Afrika maken.
Zodra ik door heb hoe die naaimachine werkt.