prentje en de date

Omdat Zoon al om 9.30 uur op een partijtje werd verwacht, hadden Man en ik opeens een halve zaterdag om samen in te vullen. 'Zullen we daten?', stelde ik voor. Want ook al ben je bijna veertig en al tig jaar bij elkaar, je moet de romantiek er een beetje in houden, toch? 

Trouwens, nog even over dat bijna 40: dank voor alle bemoedigde woorden. Het helpt echt, moet ik zeggen. En ik heb zelf ook het gevoel dat ik beter in mijn vel zit dan op mijn 20ste. Ik heb ook meer sjans dan toen ik 20 was, maar dat kan ook zijn omdat mijn haar langer is. 

Soms moet je er niet teveel achter zoeken.

Anyway, terug naar de date. In onze eigen stad Utrecht, want zoveel tijd hadden we nu ook weer niet. Tip voor alle Utrechtbezoekers die met de trein aankomen: probeer zo snel mogelijk Hoog Catharijne te verlaten. Daar wordt niemand blij van. Sla bij de eerste mogelijkheid rechts af, en betreed het centrum via de Zadelstraat.
Wij liepen vervolgens richting de Dom voor onze favoriete kleine boekwinkel, waar ik het boek 'Wallpaper' in de ramsj scoorde voor nog geen 8 euri.
Daarna volgde een bezoek aan de Dille & Kamille, want dat is tegenwoordig het adres om mooie kaarten te vinden, deze zijn van Sukie:

Ga vervolgens de hele Oude Gracht af, voor onder andere fantastische kringloopwinkels (helaas nog niet open op het tijdstip dat wij er waren).

Als vanzelf staat u dan voor de Katoenfabriek, waar ik een vestje en t-shirt in de uitverkoop kocht (en eigenlijk wel de hele winkel wilde kopen) :

Toen werd het tijd voor koffie en taart, bij een fijn tentje in de Twijnstraat, een van de leukste straatjes van Utrecht. Vroeger woonde ik hier achter, op de Tolsteegsingel om precies te zijn, maar toen was de Twijnstraat nog niet zo leuk als nu.

En zo naderde we ons einddoel van onze date: de bioscoop in het Louis Hartlooper Complex voor de prachtige film 'A week with Marilyn':

En voordat u nu denkt dat mijn leven een Grote-Pannenkoek-Met-Suiker is: op de terugweg in de trein botsten we tegen het complete verjaardagspartijtje op; hing Zoon natuurlijk als enige aan de stangen, en moest ik op de parkeerplaats een brullend mannetje troosten dat met zijn hand tussen de autodeur was gekomen. 

All magic gone.