prentje en kleine uil

'Niet alles dat je op je blog schrijft, gebeurt toch echt?', vraagt Zus. 'Je was toch niet werkelijk het boek "Mama kwijt", werkelijk kwijt? Dat klinkt te mooi, met die titel.'

Helaas zus, mijn blog is een weergave van mijn werkelijke leven. Niet mijn hele leven. Want hoe interessant is het voor u om te lezen dat ik keelpijn/hoofdpijn/teenpijn heb? Niet dat ik dat heb nu, maar voor het idee dan, hè. En dus was ik "Mama kwijt", echt kwijt. Maar nu heb ik het boek weer gevonden (na 2 dagen zoeken). Ik had het gewoon te goed opgeruimd, dan gaat het mis.

Elk jaar maken Zus en ik er een soort wedstrijdje van wie als eerste het Prentenboek van het Jaar heeft, met vingerpoppetje. Inmiddels hebben we "Anton kan toveren", "Fiet wil rennen" en "Kleine muis zoekt een huis" in de kast staan. Deze vingerpoppetjes zijn inmiddels euh, kwijt, hoewel ik wel de muts van "Anton kan toveren" net vond.
Inmiddels kan ik zevenjarige Zoon niet meer als excuus gebruiken voor de aanschaf van deze kinderboeken, dus kom ik er rond voor uit: ik koop ze voor mezelf. En een beetje voor u. Zodat ik het met u kan delen.

Dit jaar is het de beurt aan "Mama kwijt" van de Ierse illustrator Chris Haughton. Dit fantastische kinderboek is terecht gekroond tot Prentenboek van het jaar 2012. Het verhaaltje is vrij simpel, kleine uil valt uit de boom en is mama kwijt. Eekhoorn helpt hem ijverig zoeken, en komt met allerlei "moeders" aanzetten. Uiteindelijk worden mama uil en kleine uil verenigd, en valt kleine uil prompt op de laatste pagina weer uit de boom, zodat het verhaal min of meer weer opnieuw kan beginnen.

De kleuren zijn een beetje seventies, met veel oranje, groene en paarse kleurvlakken. Ook het gekozen lettertype past goed bij de uitstraling van het boek. Kortom, opnieuw een aanrader.

Zus heeft overigens dit jaar gewonnen (en ook dat is echt waar).