prentje en het cadeau

Over 2 maanden word ik 40 (24 maart om precies te zijn). Dat vind ik nogal een eh, Ding. Veertig is wel heel erg volwassen. Dan word je toch wel geacht de zaken flink op een rijtje te hebben.
Ga ik werk maken van mijn creativiteit? En hoe ga ik dat aanpakken? Beleef ik er dan nog net zoveel plezier aan? Kan ik nog steeds in een rood-met-witte-stippen jurk met blauwe wolkenkniekousen de straat op? Moet ik me niet eens een volwassenere kledingstijl aanmeten?
Aan de andere kant: ik ben toch ook wel heel volwassen? Ik heb een kind, een huis, een auto en elkaar.

Gelukkig zitten dit soort Belangrijke Levensvragen mijn creativiteit niet in de weg. Sterker nog, ik heb meer ideeën dan ooit tevoren.
De bel gaat als Zoon en ik in onze gezamenlijke 'fotobattle' zitten.
'Nou, die mevrouw van Marktplaats heeft mijn bestelling mooi ingepakt', zeg ik tegen Zoon als hij binnen komt met een rood pak. 'Pak maar uit', zeg ik, terwijl ik achter de camera ga staan. Uiterst beheerst pakt Zoon het cadeau uit. Als ik de kaart zie, bedenk ik me dat er maar 1 is die mijn smaak zo goed kent.

Zij heeft me een prachtige, zelfgemaakte sjaal gestuurd. Alvast voor mijn 40ste verjaardag.

'Een blije, kleurige sjaal voor het kind in jezelf', leest Zoon hardop voor van de prachtige kaart en doet de sjaal om. Even word ik overstroomd door een intens geluksgevoel. Zo blij met zulke lieve mensen in mijn omgeving. Met mijn prachtige Zoon. Met alle creatieve plannen. Wat zeur ik dan toch om zo'n getal?

Nou, en nu dacht ik zo hè, u stuurt me leuke verjaardagscadeaus de komende tijd, en ik besteed er aandacht aan op mijn blog. 

Nee hoor, dat laatste is een grapje. Echt.