prentje en het einde van het seizoen

De laatste zaterdag van september is niet mijn favoriete zaterdag. Deze dag staat traditiegetrouw in het teken van ons huisje uitruimen en gedag te kussen tot het weer lente wordt. Het seizoen van de camping waar ons huisje staat, loopt van 1 april tot 1 oktober.

En om het nog erger te maken, is het schitterend weer. Wat een rare zomer is het geweest. Met Pasen in bikini, in juli met de kachel aan en nu het officieel herfst is, laat de zon zich weer van haar mooiste kant zien. Maar wij kunnen niet genieten van de zon; er moet gewerkt worden.

De hele middag heb ik een brok in mijn keel die ik maar niet weg kan slikken. Ik weet dat we in april weer kunnen gaan genieten van ons plekje aan zee, maar opeens zie ik zo tegen de herfst en de winter op. Ik zal het moeten doen zonder toevluchtsoord, waar ik naar toe kan rijden als dat nodig is.

Man en ik hebben de taken stilzwijgend verdeeld; hij sluit alles af wat met water en gas te maken heeft, ontkoppelt de buitendouche en zaait het gras opnieuw in. Ik haal de bedden af en trek alle kasten leeg.

We pauzeren alleen even voor een kop thee. De stoelen staan al in het schuurtje, dus ik ga op de wipkip zitten tegenover mijn huisje. Zachtjes wieg ik heen en weer, terwijl ik denk aan afgelopen seizoen. Dat prachtige voorjaar vol beloftes. Die lange zomer vol regen waarin ik het af en toe niet meer zag zitten. Mijn mislukte uitstapje naar het reisbureau, om daarna toch weer terug te keren. En dan toch daarna nog een paar gloedvolle weekenden in het najaar.  

Mijn thee is op, het wordt tijd om de deur achter me dicht te trekken. Nog een keer kijk ik om.

Dag lief hartjeshuisje, tot volgend jaar.