prentje en de stad

'Waar denk je aan als ik zeg: ik en de stad? Teken twee gesloten patronen, en een open patroon. De gesloten patronen op gekleurd papier, de open vorm op wit papier. Daarna gaan we ze inscannen.' 

Voorzichtig kijk ik naar mijn medecursisten van de vervolgcursus Illustratie en Digitaal. Snappen zij wat er wordt bedoeld? Even voel ik weer het paniekerige gevoel van vroeger op school als ik een rekensom niet snapte.
Gelukkig mogen we bij elkaar aan de grote tafel zitten, en na even rondgekeken te hebben, snap ik wat de bedoeling is.
Ik teken een auto met een caravannetje erachter, en een kerk. Als open patroon een regenwolkje. Niet heel stedelijk. Wat voor een draai zal ik geven aan deze onstedelijke vormen?
Ik voel me weer als een kind die een opdracht niet goed heeft uitgevoerd. Tot ik zie dat mijn buurvrouw een konijn en een spook uitknipt. En opeens realiseer ik het me. Het is een creatieve cursus. Het gaat over mijn gedachten bij een stad. Dat is heel persoonlijk. Misschien heeft mijn buurvrouw samen met haar konijn in de stad gewoond, en zag ze 's nachts spoken.
Voor de derde keer die avond voel ik me een klein kind, maar nu omdat ik denk in cliché-beelden en gehoorzaam gehoor geef aan de opdracht van mijn juf.

We gaan de figuren inscannen, en omzetten in zwart-wit. Vervolgens maken we er een patroon van.
Ik voel me in mijn element. Ik kijk om me heen en zie enthousiaste gezichten. Dit is mijn wereldje. De wereld van illustraties, en van mensen die deze passie delen.

'Ik geef op maandag in dorp X de basiscursus Illustreren, zegt mijn juf terloops.
Ik voel even de grond wegzakken. Ik woon in dorp X. Deze cursus is naast mijn deur. Wat moet ik nu doen? Overstappen? Beide cursussen tegelijk volgen?

wordt vervolgd