prentje en oudejaarsavond

Zoon is niet meer te houden. 'Ik ben slimmer dan vuurwerk, want ik weet tenminste wanneer ik moet knallen', zegt hij beslist.

Ik ben nooit een zevenjarig jongetje geweest, dus ik snap die fascinatie voor vuurwerk niet zo. Eigenlijk hou ik niet van Oud & Nieuw. Ik heb er niet zulke goede herinneringen aan.
Maar we maken er maar het beste van.

Het is wel fijn om vooruit te kijken. Wat gaan we dit jaar doen met het blog? Ik ben bezig met een nieuw projectje (ja, alweer). Denk vintage poppenmeubels (o, pardon: 'modern miniatures' volgens de Flow), gecombineerd met kekke behangetjes. Ik heb al een redelijke verzameling bij elkaar gesprokkeld de afgelopen tijd. En een heleboel illustratieboekrecensies; er ligt een aardige stapel klaar om besproken te worden.

En verder alles waardoor ik me laat inspireren, wat me ontroert en waar ik blij van word. Ik laat me meevoeren met de stroom van creativiteit en verwondering.

En dat wens ik u uiteraard ook toe. Volg uw gevoel. Een beter kompas is er niet.

prentje en de dvd

Net Blue Valentine gezien op dvd. Wat een fantastische, realistische, indrukwekkende film is dit. Aanrader voor iedereen.

En een geweldige fim om dit jaar mee af te sluiten.

prentje en de kerstdagen

Zoooo, heeft u de kerstdagen overleefd? Wel een gedoe altijd hè? Ik moet zeggen dat ik er dit jaar goed doorheen ben gerold. 

Onze kerst begon dit jaar al op zaterdag, toen we met de schoonfamilie naar het Dolfinarium gingen. Tip: als u een attractiepark, dierentuin of iets anders wilt bezoeken: doe dat op de dag voor kerst. Zorg dat u die boodschappen eerder in huis heeft gehaald en ga op pad. U heeft het complete park voor uzelf. 

'Het heet toch geen Geitonarium?', vroeg Zoon bijdehand toen hij bij de ingang van het Dolfinarium op een soort alternatieve kerststal (inderdaad, met geiten) stuitte. Maar gelukkig moest hij na een uitgebreid privé-show van de dolfijnen zijn beeld bijstellen. 

Ik moest natuurlijk even vertellen dat ik op Curacao ook met dolfijnen heb gezwommen. 'Zwom je dan ook tussen het afval, mam?', vroeg hij, turend naar het onderwaterbeeld van de slimme dieren. Daar ging mijn stoere verhaal. Het water waar hij naar keek was inderdaad nogal troebel door onder andere waterplanten. 

En na een lekker etentje met de schoonfamilie in Elburg, was het zomaar kerstochtend. 'Vandaag doen we allemaal waar we zelf zin in hebben', stelde ik 's ochtends voor. En voor de een betekent dat uitgebreid in bad met kaarsjes aan. De ander stapt op de fiets om een frisse neus te halen, en de derde stort zich op zijn nieuwe spel. U mag zelf bedenken wie wat doet...

'Dit is voor mij wel een ideale invulling van kerst', verzuchtte ik 's middags op de bank in mijn pyjamabroek, bladerend in mijn nieuwe illustratieboeken die onder de kerstboom lagen (waarover later meer, uiteraard). Zoon kroop op mijn buik en samen vielen we in slaap. We werden gewekt door Man die heerlijk had gekookt. Om kwart over 9 's avonds herinnerde Zoon me eraan dat ik had beloofd samen kerstkoekjes te bakken. En zo stonden we even later in de keuken. Een onorthodoxe eerste kerstdag, maar wel een heerlijke.

Tja, wat kan ik u verder nog vertellen over afgelopen (kerst)dagen? Over het kinderkerstconcert van Janine Jansen misschien? Het etentje met de prentjes dat zowaar redelijk normaal verliep? Over het bezoek aan ons huisje aan het strand? Of over de mooie vaas van Sissy-Boy waar ik al een half jaar een oogje op had en die nu voor de helft was? Over ons dagje Amsterdam waar we het Muizenhuis in 'het echt' zagen? Of over de kerstversiering die ik bij Paperchase in de Bijenkorf voor twee euro mee mocht nemen? 

Volgens mij ben ik wel lang genoeg aan het woord geweest. Ik wens u alvast een geweldig 2012, mocht ik me niet eerder melden. Maar dat kan ik nooit van tevoren inschatten...

prentje en de give-away

U houdt de kerstdagen nog van me tegoed, maar ik moet eerst even de allereerste give-away die ik heb gewonnen, met u delen.
Ik ben nog niet zo thuis in de wereld van de give-aways, dus toen ik laatst een keer mee deed met de give-away van Mars vergat ik prompt te kijken of ik had gewonnen.

Drie dagen later vond ik een reactie op deze blog waar ze me er voorzichtig op attent maakte dat deze schatten voor mij waren. Haar moeder had het lootje met mijn naam getrokken.

Mijn lootje! Ik win nooit wat! Sterker nog, ik ben drie jaar uitgeloot voor de School voor Journalistiek, drie maal voor de roeiclub en vijf keer op een rij voor de studentenvereniging. Als ik door Utrecht liep, draaide mensen gniffelend hun hoofd om. 'Kijk, daar loopt het meisje dat altijd wordt uitgeloot', hoorde ik ze dan fluisteren. Na deze ontluisterende ervaring besloot ik nooit meer mee te doen met iets waar loten bij komt kijken.

Tot ik in de fantastische wereld van het bloggen verzeild raakte. Schoorvoetend deed ik een of twee keer mee met een give-away. En zoals ik gewend was, werd ik weer uitgeloot.

En toen keerden de kansen vorige week. Ik las het berichtje van Mars in de pauze op mijn werk en wilde natuurlijk meteen reageren. Maar dat lukte maar niet. Thuisgekomen met mijn jas nog aan meteen achter de computer geschoven. Want ik wilde Mars natuurlijk snel laten weten dat ik heel blij was.

En vandaag ontving ik het pakketje. Een superleuke hertjesslinger, een prachtige ketting met een piepklein zwaluwtje op een mooie kaart geplakt en twee grappige memorykaartjes om in de beeldverhalen van de clowns te verwerken.
Zo lief en attent! Dank je wel, Mars!

Het lot was me eindelijk goed gezind.

prentje wenst u...

prentje en de kerstkaarten, deel 3

Overwegend positieve reacties op mijn zelfontworpen kerstkaart, gelukkig. Zowel hier als op mijn werk.

Ik hoorde wel een paar keer van mensen dat ze een beetje moesten wennen, omdat het niet zo 'des prentje' is, zo'n strakke kaart. Voor deze mensen, en ook voor al die andere geweldige, enthousiaste, stimulerende bloglezers: de eerste versie van de kerstkaart. Waarvoor ik een kerstboekje gebruikte uit 1949 dat ik ooit op een kofferbakmarkt heb gevonden, en een foto van mij als baby met mijn lieve papa. Die foto op de kaart was een beetje uit nood geboren, omdat ik op Istock niet de jaren '70 kerstfoto kon vinden, die precies de juiste sfeer had.

Zal ik jullie al liefdevolle en warme kerstdagen wensen? En een creatief 2012? Betekent dit dan dat ik niet meer kan bloggen in de kerstvakantie? En aan wie moet ik dan mijn verhalen kwijt over de rare uitstapjes en het kerstdiner met mijn lieve, maar beetje vreemde familie?

Voor nu dan toch maar alvast: prachtige dagen toegewenst. En bedenk, het loopt toch zoals het loopt. Vaak gaat het niet zoals je van te voren had gedacht, gedroomd, gehoopt of gefantaseerd.

Of is dat alleen bij mij zo?

prentje en de kerstkaarten, deel 2

Vanmiddag plofte er een grote envelop op mijn mat. Ik wist wat er in zat, en toch was ik zenuwachtig.

Het was mijn eerste zelfontworpen kerstkaart. En dan bedoel ik niet een vage-foto-van-Zoon-met-een-kerstmuts-op-die-ik-in-twintigvoud-bij-de-Hema-heb-besteld-voor-familie-en-vrienden, maar een echte kerstkaart die ik op verzoek van de organisatie waar ik werk, heb ontworpen. Een kerstkaart, die bij een echte drukker is gedrukt in een behoorlijke oplage. En die vandaag thuis werd bezorgd bij al mijn collega's.

In de zomer kreeg ik deze opdracht en sindsdien zag ik hertjes, retrofoto's en engeltjes voor me. En mijn eerste ontwerp had deze elementen ook. Maar het voelde toch niet helemaal goed. Het paste niet bij de fase waar onze organisatie op dit moment in verkeert.
En dus zette ik mijn eerste ontwerp overboord en ontwierp een eenvoudige kerstboom in onze huisstijlkeuren, eigenlijk het eerste idee dat ik had. Strak, en toch warm door de kleuren en uitwerking.

En nu, vlak voor de kerst, ligt het ontwerp dat ik in dat kleine werkkamertje heb bedacht, bij de mensen thuis. Met in het binnenwerk een geschenk en een woordje van onze voorzitter van de Raad van Bestuur. En op de achterkant de boom in het klein met daaronder mijn naam. Het is een enorme kaart, vanwege het geschenk en de enige grote vierkante envelop die in onze 'huisstijlrange' zit.

Inmiddels heb ik soortgelijke bomen op verschillende plekken gezien. Blijkbaar hangt het dit jaar 'in de lucht'. Maar dit is mijn boom, voor mijn organisatie. Ik voel me toch een beetje trots.

prentje en de kerstkaarten

Eindelijk heb ik Zoon zo ver dat hij met mij de kerstkaarten gaat maken. Zoon is niet zo'n knutselaar, zoals u weet. Eigenlijk vindt hij dat ik ze moet maken, want ik ben volgens hem hier de 'ontwerpvrouw'. Hij is dan wel bereid om ze te schrijven.
Allereerst naar zijn vriendjes en familie. 'Beste X, ik hoop dat je Y minder plaagt', lees ik op de eerste kaart.' Hij legt zijn pen neer. 'Mam, het is geel en het stinkt. Winnie de Poohp', giert hij uit.

Goed, de tweede kaart. 'Je bent de liefste oma die ik kan wensen', schrijft hij liefjes naar mijn moeder. 'Dat schrijf ik ook naar jouw mama, pap', roept hij naar de keuken. 'Die heeft geen communicatie-opleiding meer nodig', bromt Man boven de pannen.

'Op een mooie winterdag ging de Hema open. Alle broeken en BH's tien procent goedkoper', zingt hij opeens. Ik schiet heel onpedagogisch in de lach.
'Ik wil jullie ook wel een kaart sturen, maar eigenlijk is dat kaartenverspilling', zegt hij economisch. Die kaart gaat dus aan onze neus voorbij.
 
Zoon begint het inmiddels een beetje zat te worden en vindt dat we de rollen maar weer om moeten draaien. Ik schrijf, hij plakt. Ik probeer hem over te halen om in ieder geval naar zijn vriendinnetje de kaart zelf te schrijven. Zuchtend pakt hij zijn pen weer op.
'Liefe Z, je bent een liefe meid maar ik ben niet verlieft', lees ik over zijn schouder mee.

Dat kan wel eens een koele kerst worden voor sommige ontvangers.

prentje special: de clowns versieren hun huis

'Heb jij het idee dat we dat kerstgevoel een beetje overdrijven?'

'Die sokken zijn natuurlijk wel aardig..'

'...en besjes horen gewoon bij kerst'

'Het slaapt ook wel lekker in zo'n sterrenbedje'

'En kerstliedjes zingen is wel heel gezellig'

'Op YouTube vind ik geweldige kerstfilmpjes' 

'Kortom: niets overdreven!'

prentje en de kerstsok

'Mam, bij welk land hoort de Noordpool?' Ik pijnig mijn hersenen. Geografie is nooit mijn sterke punt geweest. 'Dat gaan we googelen', zeg ik laf.

We hangen Zoon's kerstsok op. Hij gelooft heilig in de kerstman. Ik wil hem deze illusie niet ontnemen, en dus zingen we 'Jinglebells' voor de kerstsok.
Ik hou zo van de magische kindertijd. En dus ben ik paashaas, Sinterklaas, tandenfee en kerstman in 1 persoon.

Wat is heerlijker om te geloven dat er 's nachts een man in een arrenslee rondvliegt om kadootjes rond te brengen? Of dat er een groot konijn eieren verstopt in de tuin? Hoe mooi moet het zijn voor een kind om te denken dat er een prachtige fee zachtjes je kussen optilt om je tandje op te halen? Laat staan dat er een zwarte piet door je schoorsteen komt.

Als je volwassen bent, verlang je terug naar deze tijd vol prachtige verhalen (nou ja, ik in ieder geval. Maar ik weet niet of ik helemaal representatief ben voor volwassen.)
Wat je dan nog rest tijdens de feestdagen, is het huis versieren met allerlei decoraties, zelf gemaakt en gekocht. Variërend van Jozef en Maria tot de kerstman. Een mix, vergelijkbaar met het geloof van Zoon.

De volgende ochtend ontdek ik dat de brief van Zoon aan de kerstman nog op tafel ligt. Zoon heeft 'm al gevonden. 'Maar', zegt hij, 'hij vond 'm zo mooi dat hij hem heeft laten liggen. Zodat ik 'm kan houden.'

Zoon's geloof is groot. Daar kan een slordige kerstman niets aan veranderen.

prentje en de kunstbomen

Tja, die kerstboom hè, dat is elk jaar toch weer een project. En sinds vorig jaar heb er ik drie. Drie kerstbomen. Vroeger zwoer ik bij een echte boom. Een Nordman. 'Want die ruikt zo lekker', zei ik van de week tegen mijn collega. Waarop zij zei dat je de Nordman niet ruikt. Verrek.

Maar een kunstboom vind ik tegenwoordig ook wel kek. Als die maar niet donkergroen is. Want dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo'n geweldige kleur voor een kerstboom. Ik heb liever een roze. Of een witte.
Nou, die heb ik dus sinds vorig jaar. Kleintjes hoor; ik woon niet in een villa.

Vorig jaar versierde ik de witte met roze dingetjes, en de roze met witte hangers. Dat deed ik dit jaar ook, maar ik was niet tevreden. Het was te braaf. Nu is het versieren van de kerstbomen altijd een projectje in transitie; tot de kerst kunnen deze nog veranderen. Dus hing ik van allerlei verschillende versieringen in de boom.

Nog was ik niet tevreden.

Want 's avonds zag je niets meer van de bomen. Het was duidelijk: ze moesten hun eigen lichtjes krijgen. Maar dan niet van die donkergroene, want die vind ik in een echte boom al niet mooi. En na een kleine zoektocht liep ik gisteren tijdens het boodschappen doen tegen de perfecte lichtjes aan:

Precies de hysterische kleurrijke lichtjes die ik zocht.

Nu ben ik tevreden. (Het moet alleen nog gaan sneeuwen).

prentje special: de clowns op kerstboomjacht

'Tijd om ons warme huis te verlaten jongens, we gaan een kerstboom uitzoeken!'

'Te vrouwelijk...'

'Te klein...'

'Te technisch...'

'Te wit...'

'Ik voel dat we in de buurt komen...'

'Ja, dit is de perfecte kerstboom voor ons!' 

prentje en het vroege kerstcadeautje

We onderbreken even de kersttour voor een vroeg kerstgeschenk. Een paar weken geleden was ik met mijn blogvriendinnetje Judith in Eindhoven, waar het boek 'Soepletters' op mijn pad kwam, geïllustreerd door de Belgische Julie Tavernier.

Ik was meteen gegrepen door haar sobere stijl. U ziet het, ik laat er zelfs mijn stramien van 1 foto/1 verhaal even voor los, omdat ik vind dat ik haar illustraties niet voldoende tot hun recht laat komen als ik ze bij elkaar in een vakje prop.

Het mooie aan haar illustraties vind ik dat ze een soort donker randje hebben; ze hebben iets mysterieus.
Naast deze geheimzinnige illustraties hanteert ze ook een hele andere soort vormgeving: die van blije, retro-achtige plaatjes in collagevorm. Het mooie is dat dit elkaar niet bijt: het vult elkaar zelfs perfect aan.

En als ik ergens enthousiast over ben, wil ik er alles over weten. En zo vond ik de geweldige site Beeldig gevonden. Deze site ondersteunt het andere boek dat deze talentvolle Julie heeft geïllustreerd, met dezelfde titel, geschreven door Brunhilde Borms. Nou, dat moest en zou ik hebben natuurlijk, u kent me. Maar ik vond eigenlijk dat ik het bijna niet meer kon maken om weer een illustratieboek aan te schaffen. Gelukkig had ik boekenbonnen gekregen, wat me een uitstekend excuus leek om dit boek toch in mijn boekenkast te kunnen zetten. Maar tot mijn verbazing bleek dit boek pas volgend jaar in Nederland uit te komen. Hmm.

Hoe kon ik dit boek dan toch in mijn bezit krijgen zonder dat mijn portemonnee jammerde? Ik googelde maar weer eens op mijn nieuwe held, en kwam toen op een soort Belgische Marktplaats, waar iemand dit boek voor de helft van de prijs aanbood.
Hoera!

Meteen de Belgische mevrouw een mailtje gestuurd dat ik het boek graag van haar over wilde nemen. 'Prima', antwoordde ze, 'kom je het even halen?' Nou bleek deze mevrouw in een klein plaatsje ver over de grens te wonen, dus prijstechnisch leek me dit niet zo'n goed idee. Ze ging voor me uitzoeken wat de verzendkosten zouden zijn. Die waren even hoog als de prijs waar ze het boek voor aanbood. Dus spijtig mailde ik haar dat de deal niet doorging.

Maar het liet me niet los hè. Dus op een Zielig Moment, toen ik vond dat ik wel Iets Leuks verdiende, mailde ik mijn Belgische kennis dat ik het boek toch wilde hebben. 'Goed hoor', zei ze, 'dit is mijn rekeningnummer'. Dat bleek dus niet te werken, vanuit Nederland. Maar na veel gedoe over BIC- en BOEnummers, kon ik het boek dan vanavond toch in mijn armen sluiten. Ik laat u even meegenieten:

Nou, toch nog stiekem weer even kerstsfeer. En wat dacht u dan hiervan?

En deze is ook mooi hè. Of 'schoon' zoals ze dat volgens mij in België zeggen.

Deze is ook leuk:

Nou, en deze dan tot slot:

Die wil je toch gewoon meteen boven de bank hangen?

Eigenlijk is het een 'teken-, schrijf en plakboek' voor je eigen herinneringen. Ok, eigenlijk is het een kinderboek en is het de bedoeling dat kinderen dit gebruiken als naslagwerk.

Maar buiten het feit dat ik het zonde vind om in zo'n prachtig boek te schrijven, heb ik ook niet de illusie dat Zoon eens even lekker op woensdagmiddag zijn stamboom gaat invullen.

En dat is dus helemaal niet erg. Want het boek is wonderschoon van zichzelf.

prentje en de kerstboom

'Kom nou, schat, dan gaan we samen de kerstboom versieren.'
'Nee, die kerstmuziek gaat niet uit, ik vind het wel mooi.'
'Ja, ik weet dat het hier raar ruikt, maar dat komt door de verflucht. Mama wilde graag de mand roze verven. Alleen de onderste helft ja, dat klopt. Ok, papa, heeft 'm gespoten. Maar het was mama's idee.'
'Nee, zet je kerststalletje maar naast de kerstboom, anders ziet niemand de mand. Al die moeite voor niets. Ja, ik weet dat hij eigenlijk onder de boom hoort. ZET 'M ER NU MAAR NAAHAAST'.
'Je hebt gelijk, mama mag niet tegen je schreeuwen. Sorry.'
'Ik weet dat opa en oma zo komen, ik haast me 3 slagen in de rondte.'
'Klopt, God is de vader van Jezus. Jozef? Ja, die is ook een soort vader. Die zorgde voor hem. Nee, volgens mij waren Jozef en Maria nog niet getrouwd toen Jezus kwam. Maar dat gingen ze toen wel snel doen. Nee, lieverd, Jezus heeft het niet koud in zijn kribbe. Het is hartstikke warm hier.'
'Nou, ik vind die kerstbal van McDonalds met de kerstman niet zo mooi voor in de boom. Wat? Ja, ik vind de kerstman ook leuk. Ik weet niet of hij al in het land is, hij heeft niet een intocht, zoals Sinterklaas.'
'Die muziek blijft aan. Dat hoort bij het versieren van de kerstboom!'
'Schat, ik weet niet precies wanneer opa en oma komen, ze kunnen er elk moment zijn.'
'Hang nou 1 ding aan een tak, niet allemaal op een kluitje. Ja, je mag een eigen boom, die je helemaal zelf mag versieren. Nee, die gaan we niet nu kopen.'

...

'Mam, waarom schenk je nu een glas wijn in? We zijn nog niet klaar! Je weet toch dat opa en oma zo komen!'

prentje en de kerstversiering

Even een kleine waarschuwing voor alle kersthaters: ik adviseer om de komende tijd deze blog even te vermijden. Want we gaan los met de kerst! En dan met name om het gebied van versiering, de kerst zelf valt altijd een beetje tegen. Maar daar laten we ons niet door ontmoedigen, het gaat om de voorpret.

Ik kan soms een beetje verdrietig worden als ik in deze periode door het gemiddelde tuincentrum banjer. Want heel veel kerstversiering vind ik zo lelijk niet zo mooi; nogal oubollig.
Ik ben dol op kerstversiering, maar dan wel met wat humor. En kleur. Glimmende gouden kerstballen vind ik eigenlijk niets. En ik hou eerlijk gezegd ook niet zo van rood, tenzij het gecombineerd is met flink wat oranje en roze.

In de loop der jaren heb ik aardig wat kerstspullen verzameld. Man, ik kan inmiddels wel acht bomen versieren. Mijn favoriete kerstleveranciers zijn de Hema, Albert Heijn en het Deense Rice.
En elke kerst komt er wel weer wat bij. Zo vond ik dit jaar deze geweldige theedoek bij H&M, tijdens een gezellig dagje Amsterdam met Man en Zoon. De XMAS-letters heb ik vorig jaar in Stockholm gekocht. Op deze manier heeft elke kerstdecoratie een bepaalde herinnering, en worden ze voor mij extra speciaal.

We trappen dit jaar af met wat losse items van prentje's kijk op kerst. En dan moet de boom nog komen, vol Return to Sender-kersthangers. En mijn witte en roze nepbomen liggen ook nog op zolder, klaar op vol gehangen te worden met gehaakte figuren. Want knalroze, dat is echt mijn favoriete kerstkleur. En de clowns gaan uiteraard ook nog kerst vieren.

Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb...

prentje special: Max en Willem hebben nog wat aanpassingsproblemen

'Ik ben zo blij met mijn nieuwe keuken!'

'Ik ga eens een gezonde maaltijd voor de jongens maken.'

'Al dat fastfood is toch helemaal niet goed voor ze.'

'Ze zullen wel trek hebben inmiddels.'

'...'

'Amerikanen!'

prentje en het dobbelsteenspel

Voor ik begin, moet ik u iets vertellen over mijn familie. Ik heb een hele lieve, maar enigszins disfunctionele familie. En ik mag het zeggen, want ik maak er zelf deel van uit.

Met deze familie vierden we pakjesavond. Het begon goed; de vlag hing uit, het huis was mooi versierd en de kinderen waren blij met hun cadeautjes. Toen dat gedeelte achter de rug was, deden we het dobbelsteenspel, bij iedereen inmiddels wel bekend, vermoed ik.

Waarschuwing: speel nooit het dobbelsteenspel met een lieve, maar enigszins disfunctionele familie.

Wat een slagveld.

Tot de familie horen onder andere een zieke zevenjarige in pyjama, een veertienjarig nichtje met Downsyndroom en een hardhorende opa en oma. Ik zal niet in details treden, maar op een gegeven moment lag er 1 boven in bed die het niet meer trok, 1 verstopte cadeautjes onder de bank, 1 zat al het luchtje op te spuiten dat nog niet officieel tot hem behoorde en 1 had een voorraad stanleymensen veroverd (minder geschikt voor een minderjarige).

'Wat een rotspel', verzuchtte mijn vader.

Toen de gemoederen weer een beetje bedaard waren en we allemaal weer compleet waren, leidde mijn moeder het bekende 'wie-kent-wie' spel, met kennisvragen over alle prentjes. Dat redde gelukkig de avond. Mijn moeder had chocoladeletters meegebracht, maar voor niemand een passende letter, wat op zich ook al een prestatie is.

Ach ja, familie. Al hebben we allemaal onze eigenaardigheden, toch hou ik heel veel van ze. Ik hoor in deze familie thuis.
En ach, het dobbelsteenspel. Misschien werkt het wel in andere families. Die wat normaler zijn.

Later lachen we erom.

prentje en het heerlijk avondje

Wij kijken uit naar pakjesavond. Veel plezier allemaal!

prentje en de Sintboeken

Als kind ben ik niet opgegroeid in een huis vol boeken. Mijn moeder hield niet van boeken, en moeders bepalen vaak wat er in huis komt. Ik kan me herinneren dat ik als kind alleen naar de bibliotheek ging, en daar alles las wat los en vast zat.

Ik vraag me daarom wel eens af hoe het is om op te groeien bij een moeder die een passie heeft voor prentenboeken (what's in a name), zoals Zoon. Nu de spanning tot pakjesavond (morgen) zijn hoogtepunt heeft bereikt, trokken we maar eens wat Sinterklaasboeken uit zijn uitpuilende boekenkast.

Zoon komt nu als zevenjarige in een fase dat hij zich afkeert van prentenboeken, tot verdriet van zijn mama. Maar nu de Sintstress toe slaat, vindt hij het geruststellend om voor het slapen gaan voorgelezen te worden uit zijn oude prentenboeken (die hij in eerste instantie wilde verkopen op koninginnedag, een actie waar ik resoluut een stokje voor heb gestoken).

Zoon geniet van de verhalen, ik van de illustraties.
(beelden hierboven: Kasper kan niet slapen van Sjoerd Kuyper/Yvonne Jagenberg, Hoe Kees Piet werd van Sjamke de Voogd/Natascha Stenvert, De groeten van de goede Sint van Imme Dros/Harrie Geelen, Later word ik een hele Piet van Monique van der Zanden/Dorus Brekelmans, Zou de goede Sint wel komen? van Nicolle van den Hurk en Piratenpieten! van Tjibbe Veldkamp en Wouter Tulp).

Ik hou vooral van de schetsmatige stijl van Yvonne Jagtenberg (ook de maker van Balotje). Zij knipt haar figuren grotendeels uit. En ook de illustraties van Natascha Stenvert vind ik geweldig. Zij verwerkt allerlei texturen in haar beelden.

Het verhaal van vandaag is uit. Ik sluit zachtjes de deur achter me.

Dan hoor ik, vanonder de dekens: 'Mam, lees je me morgen voor uit Jip en Janneke?'

Er is nog niets verloren.

prentje in de lappenmand

Meestal lopen mijn blog en ik aardig synchroon, maar nu was er geen groter contrast denkbaar: terwijl het op mijn blog feest was, lag ik in de lappenmand. Hoofdpijn, keelpijn, algemene malaise.

Nadat ik twee dagen had geslapen, krabbelde ik weer een beetje uit de lappenmand, om daar vervolgens een nieuwe bezoeker te mogen begroeten: Zoon. Gelukkig was Sinterklaas gisteren al langs geweest op school.
Vandaag was het continu heen en weer switchen tussen mijn computer om toch nog wat werk in te halen, en Zoon die (terecht) aandacht vroeg. En ondertussen was ik eigenlijk ook nog niet helemaal opgeknapt. Met het pepernotendeeg onder mijn nagels zat ik tegen de deadline aan nog een kerstkaart te ontwerpen voor mijn werk. Zoon had ik voor de tv geparkeerd (o, schuldgevoel).

Maar gelukkig vindt hij dat niet zo erg. Terwijl ik de laatste coverbeslissingen neem voor ons blad (ook een deadline), staat hij naast mijn computer.

'Mam, weet je wat zo raar is? Als ik op de bank tv lig te kijken, heb ik geen hoofdpijn, maar als ik opsta en loop, wel. Tv is mijn lot.'

Gelukkig is zijn gevoel voor humor nog prima in orde.