prentje en de tomtom

Sinds kort hebben wij een tomtom. Onmisbaar voor iemand die zo dyslectisch is als ik op de weg. Ik vind het bijna een wonder dat ik elke dag mijn huis weer vind. Echt, de enige keren dat het prentjeshuwelijk een beetje wankelde, was als we ergens verdwaald waren en niet wisten of we links of rechts moesten. Maar dat schijnt in de beste families voor te komen.

Tomtom dus. Zoon noemt het Walkietalkie. Ik moet er nog een beetje aan eeh, wennen. Het klinkt misschien wat stom, maar ach, we zijn toch onder ons: ik heb het idee dat er gewoon iemand in dat kastje zit. Iemand met wie ik kan praten. In mijn geval Bram. In Man's geval Eva. Zo zijn we dan ook wel weer.

Gister gingen Bram en ik voor het eerst op stap samen.
'Bij de volgende afslag links', zegt Bram. 'Echt niet', zeg ik terug. 'Ik ga hier rechtdoor hoor, Bram.' Het maakt zo'n rit gelijk een stuk minder eenzaam. Maar dan voel ik me toch een beetje schuldig, naar Bram toe. Hij zegt even niets, als ik heel eigenwijs, rechtdoor ga. Ik zie dat hij zich even moet aanpassen. Verbeeld ik het me, of klinkt hij nu een beetje gepikeerd als hij zegt bij de rotonde de eerste afslag rechts moet nemen?
Nog een laatste bekentenis. Zelfs met Bram als gids presteer ik het fout te rijden. Zelf dacht ik dat ik op de A1 richting Amsterdam moest. Maar Bram's pijl stond richting Amersfoort. Het kostte me tien minuten extra voor ik weer de goede kant op reed.
Ik denk dat het Bram's wraak was.
Omdat ik bij de eerste afslag niet geluisterd had.