prentje viert een feestje

Natuurlijk schrijf ik deze blog in eerste instantie voor mijn plezier. En moet ik me niet zozeer laten leiden door het aantal bezoekers. Maar wat vind ik het leuk dat ik gister voor het eerst meer dan 100 bezoekers op een dag had. Met verbazing zie ik het tellertje stijgen. 56, 77 en dan heel lang 98. Natuurlijk heb ik allang geprobeerd of ik het bezoekersaantal kan opkrikken door zelf de pagina aan te klikken, maar dat werkt niet. Smokkelen komt uiteraard niet bij me op. Kom op nou, ik wil naar bed. En dan schiet ie opeens door de 100, om te eindigen bij 107. Yes!
Toch een soort erkenning, zeg maar. Ik vier een klein feestje in mijn eentje achter de computer. Even vergeet ik mijn blaren (schoenen toch te klein?). Denk ik niet aan mijn spierpijn (veroorzaakt door de je-weet-wel-zooltjes). Is de lekke band (nog steeds niet geplakt!) heel ver weg.

Toen ik op die zaterdag in november de knoop doorhakte dat ik nu toch echt ging beginnen, had ik niet kunnen dromen dat ik er zoveel lezers een plezier mee zou doen. En met het risico dat ik nu op Mies Bouwman lijk: bedankt lieve mensen. Dankzij mijn blog heb ik de liefde voor het schrijven weer teruggevonden. Als er iets niet helemaal loopt zoals ik wil (vaak!) kan ik me troosten met de gedachte dat ik er altijd nog een blog over kan schrijven. En het helpt me om (nog meer) oog te hebben voor de kleine dingen die er echt toe doen. De cadeautjes, waar ik al eerder over schreef. Het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.
Ik heb mijn plekje gevonden.