Ongeveer vanaf het moment dat Zoon in mijn buik zat, voelde ik dat het een jongetje zou worden. En tja, da's een gevoel hè, dat kan ik niet rationeel verklaren.
Tijdens een controle bij de verloskundige ging mijn buik zo hard van links naar rechts, dat de verloskundige de stagiaire erbij haalde. Vol verbazing keken ze naar die buik, waarin Zoon alvast met zijn voetbaltraining was begonnen.
Ik zei altijd: 'ik val van mijn baarkruk als het een meisje blijkt te zijn'. En ik bleek voorspellende gaven te hebben. Want het was niet alleen een manneke, ik beviel ook op een baarkruk. Waar ik gelukkig dus niet vanaf viel.
Ik ben gewoon een stoere jongensmama. Ik vind de moeder-dochterrelatie nogal euh, gecompliceerd. En ben dus blij met mijn ventje.
Er is maar een ding dat ik lastig vind: er zijn geen leuke jongenskleren. Nu ben ik zelf nogal van de bloemetjes, polkadots, streepjes, applicaties en felle kleuren (ik geef toe: ook voor mezelf) en dan moet je echt in de meisjeshoek zijn.
Kom ik een winkel binnen, zie ik de meest leuke jurkjes (helaas niet in mijn maat) en kijk ik dan vervolgens naar de jongenshoek, word ik lichtelijk depressief. Wie heeft bedacht dat jongens in het donkerblauw, groen, donkerrood en bruin gekleed moeten gaan? Ik niet in ieder geval. Het is voor mij daarom een sport om leuke, betaalbare jongenskleren te scoren. Helaas slaag ik vooral in het buitenland (dit klinkt decadent, ik weet het, maar het is nu eenmaal zo). In Frankrijk en Denemarken heb ik superleuke shirtjes gekocht. Oilily-kleren voor H&M-prijzen.
Nu heb ik daarnaast een Roodkapje-passie. Dit lijkt uit de lucht te komen vallen, maar er is een verband. Want ik zag nou toch weer zo'n schattige Roodkapje-pyjama. Voor meisjes dus (ook helaas niet in mijn maat).
Ok, het gaat wellicht wat ver om Zoon in een Roodkapje-pyjama te hijsen, maar de boze wolf moet toch kunnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten