prentje en het vuurvliegje

'Maar het sneeuwt'. Geen argument. 'Ik heb last van mijn voet'. Niets mee te maken. 'Mijn band is lek'. Niet belangrijk. 'Het is glad'. Pech gehad. Zoon is niet over te halen. Mama heeft beloofd dat we naar 'Prinses en de kikker' gaan, dan gaan we ook naar 'Prinses en de kikker'.
Stiekem vind ik het ook wel leuk hoor, er is eerlijk gezegd geen Disneyfilm waar ik niet naar toe ben geweest. En als je een kind hebt, kun je je daar helemaal lekker achter verschuilen. Tekenfilms, pretparken: alles voor het kind. Maar ondertussen.

En deze is ook weer leuk. Wie anders dan Disney kan de dood van een vuurvliegje zo ontroerend weergeven, dat zelfs volwassenen een traantje wegpinken ontroerd raken. Nou ja, ik dan weer hè, waarschijnlijk niet helemaal representatief voor de doorsnee volwassene. Want ik huil al bij de Merci-reclame.
Het kostte even wat moeite, maar ik heb hem gevonden hoor, het vuurvliegje. Op een obscure filmposter van waarschijnlijk een Oostblokland, dat dan weer wel. Want die Amerikanen willen alleen de mooie prinses op hun poster. Maar ik wil het vuurvliegje.
Als postuum eerbetoon.